aan het woord

Uit de (w)as herrezen

De wash & meet van Siomara Slager

(c) Lisa Zilver voor Avanti

Uit een troosteloze regenbui stap ik de alternatieve realiteit van The Washlounge binnen. Grote trommels draaien hypnotiserende rondjes, terwijl de geur van zee en zomer door de ruimte zweeft. In gigantische stellingen staan flessen met namen als Dolce Linea Baby en Diamante e Bamboo. Hier vind ik, tussen bergen wasgoed, grote rekken met bonte kleding en gigantische machines, de vrolijke Siomara Slager.

Siomara: “We zijn nu een jaar open en hebben het beetje bij beetje opgebouwd. Niet zonder tegenslagen natuurlijk. De grootste verrassing was dat ik veel meer stroomvoorziening nodig had dan ik van te voren dacht. Ik wist wel dat er meer ampère nodig was, maar uiteindelijk moesten er allemaal nieuwe leidingen vanaf de straat worden doorgetrokken om alles te laten draaien. Dat heeft de boel wel een beetje vertraagd, maar nu loopt alles en gaat het super!”

Aan de muur prijkt een prachtige zwart-wit foto uit de jaren ‘70, waarin een vrouw poseert voor een rij wasmachines, in de hoek staan een paar banken. Siomara: “Ik wil hier graag een wash & meet van maken. We werken er nog aan, maar straks moet je hier een lekkere kop koffie of verse muntthee kunnen drinken. Een vers broodje of een smoothie bestellen en ondertussen studeren, wat werk afmaken of gewoon met elkaar kletsen.”

(c) Lisa Zilver voor Avanti

Haar ogen sprankelen als ze over de toekomstplannen praat en je ziet de hippe wassalon al helemaal voor je. En dat terwijl het ooit allemaal thuis begon. “Ja, gewoon met één wasmachine en een droger. Het Oranjehuis was mijn eerste, en in het begin enige, klant. Het is een blijf-van-mijn-lijf-huis en daar is dit verhaal voor mij ook eigenlijk begonnen. Ik heb zelf in het Amsterdamse Oranjehuis gezeten met mijn drie kinderen, vanwege huiselijk geweld. Het zijn dan bijzondere zaken die je bijblijven. Zo was er twee keer per week de mogelijkheid om je vuile linnengoed in te ruilen voor schone. Dat werd verzorgd door een wasserette en was altijd een heel fijn moment. Je hebt zoveel aan je hoofd, dus je kunt je niet bezighouden met bijzaken. Ik had alleen mijn kinderen en een koffertje. Geen huis, helemaal niks meer.”

Ik weet hoe het enorm kan helpen als er iemand in je gelooft

Het was een heftige periode, die haar uiteindelijk sterker heeft gemaakt: “Het liet me nadenken over wat ik precies wilde met mijn leven. Als ik naar de kleintjes keek werd steeds duidelijker dat ik een goed voorbeeld wilde zijn voor ze. Eerst kreeg ik te horen dat ik niet terug zou kunnen naar Almere, omdat het risico te groot zou zijn. De politie kon me niet 24 uur per dag beschermen. Er werd gezegd: ‘Ga naar een andere stad, begin een nieuw leven’. Maar dat wilde ik helemaal niet. De kinderen waren jong, mijn familie en vrienden zaten allemaal hier. Bovendien woonde ik al twintig jaar in Almere en dacht ‘Waarom zou ik gestraft worden?’ Eerst mijn huis achterlaten, daarna ook nog mijn stad?’ Nee dus. Na meerdere gesprekken met mijn familieleden en vrienden zeiden zij: ‘Wij vangen je op.’”

Vanuit Amsterdam ben ik ingestroomd bij begeleid wonen in Almere, dan woon je samen met andere doorstromers, en ernaast zat het kantoor van de begeleiders en hulpverleners. Maar je doet al weer bijna alles zelf, dus je zet de eerste stappen terug in de maatschappij. Onveilig voelde Siomara zich niet in die periode. “In het Oranjehuis hoorde ik veel verhalen, dan dacht ik: ‘dan valt mijn situatie nog wel mee.’ Inmiddels heb ik alles achter me gelaten.”

(c) Lisa Zilver voor Avanti

En toen bleek dus dat uit een vervelende situatie uiteindelijk iets moois kan ontstaan. “Mijn hele leven heb ik hele verschillende werkzaamheden gedaan. Tijdens mijn studie liep ik stage als inkomstenconsulent bij de gemeente Lelystad, werkte in de telemarketing en in een kapsalon en deed commerciële dienstverlening. Toen ik hoorde dat er een Oranjehuis in Almere zou komen werd een oude droom van mij getriggrd. Want nog voor ik in Amsterdam terecht kwam dacht ik er al eens over om een wasserette te openen. Ook toen wist ik al: ‘dat zou ik heel anders dan de reguliere wassalons willen.’

Ik wil mensen een ervaring meegeven en extra service bieden. Bovendien is duurzaam ondernemen voor mij een belangrijk aandachtspunt; ik werk met groene energie, ecologisch waspoeder en energiezuinige apparaten. En in de komende twee jaar wil ik graag gaan werken met regenwater als toevoer voor mijn wasmachines. Dat is een toekomstplan waar ik hard aan werk.

De daadkracht heb ik van mijn oma

De opvang in het Oranjehuis is Siomara niet vergeten, dus ging ze een samenwerking aan met de organisatie: “Ik geef vrouwen die dat willen de ruimte om via The Washlounge de eerste stappen terug in de maatschappij te zetten. Een leer/werk-traject in een veilige sfeer. Ik weet hoe het is, en weet ook hoe enorm het kan helpen als er iemand voor je is die in je gelooft.

We onderbreken het gesprek even omdat een collega Siomara komt halen. Ze loopt naar achteren, komt met een schroefboormachine terug, schroeft een plaat los en verdwijnt in een kruipruimte. Enkele minuten later klimt ze weer naar buiten en schroeft de ruimte weer dicht.

(c) Lisa Zilver voor Avanti

“Opgelost”, lacht ze. Die daadkracht heeft ze wellicht van haar oma. “Van haar heb ik wel een groot deel van mijn kracht en doorzettingsvermogen. Als jonge vrouw kwam ze in haar eentje vanuit Suriname en werkte zich op tot universitair niveau. Ondertussen haalde ze haar gezin naar Nederland om ze hier een betere toekomst te geven. Ze wist van aanpakken en dacht in oplossingen.”

Ik probeerde in de achtergrond op te gaan

Toch was Siomara zelf die kracht wel een tijdje kwijt: “Door het huiselijk geweld had ik een heel laag zelfbeeld. Ik ben mezelf in die periode compleet kwijtgeraakt. Dat uitte zich in onzekerheid. Voor die periode was ik heel sociaal, stond graag in de spotlight. Dat was in een klap weg. Ik kwam niet meer onder de mensen, op foto’s probeerde ik in de achtergrond op te gaan. Het werken aan mijn plannen voor de wassalon heeft dat langzaam weer omgedraaid. En vooral ook de erkenning die ik kreeg voor de plannen, die ik zonder de ondersteuning van mijn moeder niet had kunnen realiseren. Inmiddels ben ik helemaal terug. Er zijn nog wel eens moeilijke momenten, maar die heeft iedereen. Ik blijf mezelf ontwikkelen, doe cursussen en ben bezig met netwerken. Zo probeer ik een rolmodel te zijn voor mijn kinderen, zoals mijn oma ooit voor mij was.”