Beyoncé als verbinder

‘Het was een graad of dertig, al dagen achter elkaar. We hadden net de demonstratie van Black Lives Matter in het Lumièrepark achter de rug. Dat was het slotstuk van wekenlange berichtgeving over grote, uit de hand gelopen rallies in Amerika. Door Black Lives Matter hoorden we emotionele verhalen uit alle hoofdsteden van Europa, er ontstonden verhardende discussies op social media en dieper wordende tegenstellingen tussen groepen mensen. Ik was aan het piekeren hoe ik als wethouder die kloof kon verminderen. Welke toon, welke acties, met wie? Het was een mijnenveld. Eén fout woord en BOEM, er is wel iemand die ontploft. Piekeren, piekeren. Gelukkig was er een lichtpuntje voor mij, als groot Beyoncé-fan. Haar nieuwe album kwam uit: ‘Black is King’. Het is een ode aan Afrika, aan de roots van Afro-Amerikanen. De kleuren, verhalen, natuur. Het album kwam met een oproep: ken en koester je geschiedenis, wees trots, wees een fiere Afro-Amerikaan. Die voor niks of niemand hoeft te buigen. Black is King. Ik fietste langs een van de stranden van Almere. Daar zaten allerlei groepjes jongeren. Alles zat door elkaar: jongens, meisjes, in alle kleuren van de regenboog. Op een groot badlaken zat een groep meiden. Ze hadden dreads, hoge blonde paardenstaarten en zwarte krulletjes. Ze blèrden allemaal mee met Brown Skin Girl, een lied van Beyoncé haar nieuwe album. “Your skin just like pearls. Best thing in the world. Never trade you for anybody else.” Ik hou van Almere.’