Bij ons in Almere: Dominique Roskott

‘Ik was bezig met een project over mijn opa toen de corona-crisis begon. Mijn grootvader was tijdens de Tweede Wereldoorlog geïnterneerd in Nederlands-Indië. Het hele gezin moest het kamp in, ook mijn vader, die toen nog klein was. Als zoveel overheidsambtenaren heeft hij nooit salaris ontvangen over die periode, ook nabestaanden niet. Ik ben boos, maar besef dat ik zo weinig weet over hem. In dit project zoek ik naar wat ik niet weet.

Door de huidige situatie staat het project in de wacht. Natuurlijk, ik kan theaters bellen en aanvragen indienen, maar het lijkt nutteloos nu. De kunstenaar met wie ik het maak woont in Rotterdam en moet werken. Alles staat stil.

Na mijn studie Theaterwetenschappen en verschillende banen ben ik begonnen met Theater Djempol. Ik heb Indische roots en studeerde af op een veldonderzoek naar Balinese dans, ook daarna ben ik verschillende keren in Indonesië geweest. Ik wilde verhalen vertellen, daarom besloot ik voor mezelf te beginnen. We spelen voor scholen en theaters, ook geef ik les.

Door de corona-crisis ben ik anders gaan denken. Hoe gaan we verder? Hoe zit het met de toekomst van kunst? En waar draait het nou allemaal om? Een ding weet ik wel: gezondheid en familie staan bij mij op de eerste plaats. Bij ons thuis is het vaak een heerlijke chaos. Mijn moeder woont in een verpleeghuis. Ik heb haar al maanden niet meer gezien en vrees voor haar gezondheid.

Almere was wennen in het begin, daarvoor woonde ik 26 jaar in Amsterdam. Nu ben ik blij dat niet op driehoog achter woon, maar in een stad met veel lucht en ruimte. Het enige dat ik mis is een oude kern. Laten we eens trots zijn op deze stad.’