Bij ons in Almere: Mariëtte Woltheus

‘In 2000 kreeg ik wegrakingen, en een paar maanden ineens hevige steken in mijn onderrug. Ik klapte neer en had geen gevoel meer in mijn benen. Artsen weten niet wat het is, maar ik heb nooit meer kunnen lopen.

Mijn hondje Shayan voelt het wanneer ik een black-out krijg. Van nature, want opgeleid tot hulphond is hij niet. Net voor een aanval blaft Shayan anders, en kijkt hij me indringend aan. Met mijn vorige hond Snuffy had ik ook een goede band – hij haalde me uit eenzame uren – maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Door Shayan heb ik meer vrijheid.

Ik heb veel respect voor Edwin, mijn man. Toen ik in een rolstoel belandde, waren we nog maar kort getrouwd. Ik zei toen: ik begrijp het als je niet verder wil of kan, maar zeg het nu, dan gaan we als vrienden uit elkaar. Immers, je hoort zo vaak dat mensen uit elkaar gaan als één van hen in een rolstoel belandt. Maar Edwin was verbaasd en zei: ik ben met jou getrouwd om wie je bent, niet om wat je kunt. Twintig jaar later zijn we nog steeds gelukkig.

Ik heb altijd op wedstrijdniveau gedanst. Country, stijldansen, Latijns-Amerikaans: van alles. Dat stopte ineens. Mijn partner Edwin is wel blijven dansen. Tijdens zijn afdansen kwam zijn leraar naar me toe. Waarom ga je niet rolstoeldansen? Het begon met privélessen voor een dans tijdens ons koperen huwelijk. Nu doen we mee aan wedstrijden, ook in het buitenland.

Voor de Olympische Spelen is er eindeloos aandacht; voor de Paralympische Spelen amper. Uit ervaring weet ik dat trainen heel veel energie kost, vooral omdat je lichaam niet altijd meewerkt. Ik zou graag meer aandacht willen voor de rolstoelsport. Laat maar zien dat daar net zoveel wedstrijden in zijn.’