De regenboogvlag in de Regenboogbuurt

Mario: ‘Op mijn vijftiende was ik openlijk homo. Ik ging uit in homokroegen, droeg opvallende kleding, was wat je noemt echt een nicht. Thuis hadden we het er niet over, maar mijn familie had het natuurlijk wel door. Met mijn vader boterde het sowieso niet, hij was een dwingende persoonlijkheid en dat botste. Daardoor ging ik al op mijn zestiende gedwongen uit huis. Ik kreeg in die periode twee verschillende relaties, beide met mannen die vijftig plus waren. De eerste was als een soort vader voor mij en dat voelde op zich goed, maar hield toch geen stand. Met de ander woonde ik boven een homocafé. Dat was een verkeerde relatie voor mij, met agressie en dwang. Ik voelde me “gevangen“. Toen ik een baan kreeg in de verpleging had ik de mogelijkheid om zelfstandig intern te gaan wonen en kon dat financieel ook aan. Zo ben ik gevlucht uit die relatie.’

‘Op dat werk leerde ik een vrouw kennen waarmee het enorm klikte. We waren gek op elkaar en kregen een relatie, dat was voor ons beiden heel vanzelfsprekend. Ze wist van mijn verleden, ging ook mee naar homokroegen. Het voelde niet als een vlucht, zoals het voor andere mensen in de kast volgens mij kan zijn. We hadden dezelfde interesses zoals reizen, stappen, uit eten gaan. We hielden oprecht van elkaar, kregen twee kinderen en dat ging jaren goed. Toch kwam er op een moment de twijfel. De mannen gingen in mijn hoofd zitten en dat had effect op onze relatie. Langzaam begon het meer te voelen alsof we broer en zus waren. Toch durfde ik niet de eerste stap te zetten om uit elkaar te gaan. Wellicht was dat de angst voor het onbekende. Zij heeft uiteindelijk het besluit genomen de scheiding in gang te zetten. Dat ging heel gemoedelijk en zo was ik vanaf 2007 weer alleen.’

Heel eerlijk gezegd wilde ik mijn kinderen niet opzadelen met een homo-vader

Toch duurde het vervolgens nog tien jaar voor Mario echt uit de kast kwam. ‘Heel eerlijk, dat was omdat ik mijn kinderen niet wilde opzadelen met een homo-vader. En ergens had ik diep van binnen ook de angst om ze kwijt te raken. Na al die jaren is het nogal wat om te vertellen.’ Maar toen Mario met een burn-out thuis kwam te zitten vond de waarheid toch een weg naar buiten. ‘Mijn zoon kwam een keer langs en zei dat hij niet kon geloven dat mijn situatie alleen door werk kwam. Die dag, 4 juli 2017, kon ik het niet langer voor me houden en heb ik hem alles verteld. Dat ging heel goed. Een paar dagen later vertelde ik het mijn dochter en ook die reageerde heel fijn. Beiden hadden het ooit wel eens gedacht. Maar dat is niet iets wat je zomaar even op tafel gooit natuurlijk.’

‘Mijn coming-out was een enorme bevrijding en tegelijk heel confronterend. Al die jaren was ik iemand anders geweest dan ik daadwerkelijk was. Ruim vijftig jaar. Dat moet je voor jezelf een plek geven. Sindsdien is er veel veranderd. Ik heb nooit de behoefte gehad om terug te keren naar mijn 15-jarige ik, met mijn opvallende gedrag en kleding, maar ik ben wel veel meer lhbt-contacten gaan zoeken. Af en toe houd ik misschien nog wat teveel rekening met wat anderen zouden kunnen denken of voelen. Zo kocht ik ooit een regenboogvlag, maar heb ik heel lang getwijfeld of ik die wel buiten op zou hangen. Wat als ze mijn huis gaan bekogelen met eieren, of me uitschelden. Hoe zou de buurt reageren? Uiteindelijk heb ik het toch gedaan. Er kwamen geen eieren en de buren staken hun duim omhoog. Zo zie je maar.’

Ik durf mezelf steeds meer te laten zien

‘Ook ben ik mezelf nog steeds aan het ontwikkelen. Zo ben ik sinds februari dit jaar actief als Stadscoördinator Almere van COC Amsterdam en omstreken. Tussen 2007 en 2017 heb ik me regelmatig eenzaam gevoeld. Toen ik ging zoeken naar lhbt-gerelateerde zaken vond ik gelukkig Roze Almere, maar verder was het aanbod gering. Bij COC Amsterdam en omstreken hadden ze coördinatoren voor verschillende wijken, maar ook voor gebieden om Amsterdam heen, zoals Amstelveen. Het leek me wel interessant om dat voor Almere te gaan doen. In het begin heb ik nog wel getwijfeld, omdat ik mezelf meer als een kar-duwer dan als een kar-trekker zag, maar toch ben ik het avontuur aangegaan. Inmiddels heb ik mijn verhaal mogen vertellen voor wethouders in het kader van het regenboogbeleid dat Almere wil gaan voeren en zoek ik samenwerking met o.a. Bureau Gelijke Behandeling Flevoland, Diversity (de LHBTI jongeren van de Schoor), Roze Almere en Avanti Almere. Ook ben ik gestart met een inloopspreekuur op het AZC voor nieuwkomers met een LHBTI+ achtergrond. En zo zit er nog meer in de pijpleiding. Zoals de Pride walk op 2 november waar ik samen met Suzanne van de Laar en Rob Boeve in de organisatie zit. De eerste Pride Walk in Almere, dat gaat een geweldige happening worden. Ook in deze functie durf ik mezelf steeds meer te laten zien!’