Een gemeenschap die je accepteert is belangrijk

Aanstaande november is er weer de Winter Pride in Almere. Drie dagen waarop de lhbtqia+gemeenschap elkaar kan vinden om te vieren dat ze er mogen zijn. Sher Ewo coördineert een aantal van deze evenementen in de stad en vertelt over het belang van gemeenschap, acceptatie en vrijheid.

Sher Ewo is ondernemer en houdt zich vooral bezig met mensenrechten. Zo heeft ze zich het afgelopen drie jaar gericht op het onderwijsprogramma ‘Koloniale sporen in mijn buurt’, dat in meer dan tien steden is uitgerold. Met dit project hebben ze lesprogramma’s gemaakt die het échte verhaal vertellen over ons koloniaal verleden, iets dat vaak nog mist in het curriculum. Maar Sher is niet alleen op dit vlak bezig met onderbelichte onderwerpen. 

Vorig jaar stond ze samen met haar vrouw bij de talkshow die aansloot op de expositie Oudroze in Casa Casla te luisteren naar het coming-out-verhaal van Mario Pot – een van de oprichters van Winter Pride. Toen besloot ze haar hulp aan te bieden aan de organisatie van Winter Pride. Zodoende stond ze een maand later als vrijwilliger te helpen bij de feestelijke afsluiting van de Winter Pride in De Meester. Dat smaakte duidelijk naar meer: dit jaar helpt ze met het coördineren van de verschillende evenementen van Winter Pride. Er is veel te beleven aankomende november, vertelt ze enthousiast: “natuurlijk het Winter Pride Festival dat jullie organiseren in de Kunstlinie, een filmvertoning in de Nieuwe Bibliotheek, voorlezen door een dragqueen, regenbooggesprekken in Museum M, en de welkbekende Winter Pride Party in De Meester. We sluiten alles af met de Pride Walk door het stadscentrum.” 

De Pride Walk is heel belangrijk in Almere. “Hier is het nog echt een statement dat we nodig hebben,” legt Sher uit. Vorig jaar werden foto’s die behoorden bij de Pride-tentoonstelling beklad. Als oplossing werden de foto’s op een minder zichtbare plek in de geplaatst. “Het was al kwetsend dat de foto’s werden beklad, maar als je ze dan verplaatst, dan ga je mee in wat mensen zeggen erover, en kun je het net zo goed weghalen,” vindt Sher. Het laat zien hoeveel werk er nog nodig is om de tolerantie en acceptatie in Almere te verbeteren. 

Opgroeiende bij haar vader voelde Sher zich altijd geaccepteerd en omarmd. Ze is panseksueel, wat betekent dat ze zich aangetrokken voelt tot personen en dat gender daar geen rol bij speelt. Ze noemt het dan ook “verliefd worden op een mens.” Wat haar opvalt is de manier waarop daar soms op gereageerd wordt. “Als je panseksueel bent dan ben je de hele tijd een coming-out aan het doen als je met een vrouw bent, maar op het moment dat je met een man bent, dan doet het er ineens niet meer toe. Maar voor mij is dat hetzelfde, want ik ben nog steeds dezelfde persoon,” benadrukt Sher. 

Bij haar thuis hoefde ze niet uit de kast te komen, omdat er niet echt sprake was van een kast waar ze in zat. Ze vertelt met veel liefde hoe open en vrij haar vader was. Bij hem leefde de houding ‘het is wat het is’ en het maakte niet uit met wie ze thuiskwam. Sher denkt dat zijn Indonesische achtergrond daar ook een rol in speelde: “Daar zijn mensen veel meer fluïde; mannelijkheid en vrouwelijkheid zijn niet vastgeroest en worden ook niet zo benoemd, je bent gewoon wie je bent. Dat heb ik van mijn vader meegekregen.”

Shers vader overleed tien jaar geleden en ze realiseert zich nu des te meer hoe belangrijk zijn omgang met haar seksualiteit is geweest. “Overal waar ik was maakte het niet uit wie ik was, want mijn vader was er om mij te beschermen. Het belang van wat je ouders ervan vinden is zo tekenend voor hoe je je voelt. Maar nu mijn vader er niet meer is moet ik het allemaal zelf doen en dat kan ergens ook wel spannend zijn,” blikt ze terug. 

Dat het ook vaak genoeg – te vaak eigenlijk – anders loopt voor anderen is een gegeven waar Sher zich maar al te bewust van is. “Volgens mij heb ik het in alle opzichten precies goed gehad om mij vrij te voelen om te zijn wie ik ben. Ik word er soms heel emotioneel van als ik van anderen hoor hoe moeilijk ze geaccepteerd worden door hun eigen ouders.” Hoewel we er nog lang niet zijn, ziet ze hoe de generatie van haar kinderen steeds meer open en vrij is. “Ik ben heel blij met wat mijn vader me heeft meegegeven, dus als ik kijk naar mijn eigen kinderen dan hoop ik dat ik die kracht ook aan het doorgeven ben.” Dat doet Sher onder andere door hun gezin te omgeven met mensen die queervriendelijk, maar vooral ook mensvriendelijk zijn. 

Dat er belang is aan een gemeenschap die je accepteert ziet Sher ook terug bij Winter Pride. “Het is belangrijk dat je met elkaar bent, dat je zichtbaar bent voor elkaar, zodat je energie uit elkaar kan putten. Dat geeft vaak de meeste kracht, vooral voor de mensen die het het meest zwaar hebben.” De kracht die gemeenschap met zich meebrengt kan je duidelijk aflezen aan Shers verhaal. Door Shers werk en leven schijnt het licht dat haar vader achterliet als erfenis; een duidelijk nalatenschap van acceptatie, vrijheid en heel veel liefde.