aan het woord
Een Zweedse droom
Op bezoek in ecodorp Bolderburen
Een paar minuten sta ik in het waterige zonnetje te wachten als Marjon me oppikt. Achterin haar auto zit Bas, haar witte herder, na een lange wandeling tevreden voor zich uit te kijken. Met het openbaar vervoer kom je niet bij Bolderburen, het Zweedse ecodorpje in Oosterwold, dus bood Marjon aan me even op te halen. Een paar minuten later sta ik tussen de kleurrijke huisjes en het groen.
Na 31 jaar samen te zijn geweest overleed haar man Kees. Samen hadden ze een huis dat te groot bleek voor Marjon alleen. Ze ging op zoek naar een andere plek en bij toeval stuitte ze op het project Bolderburen: ‘Ik had via een link alleen nog wat plaatjes en informatie gezien, maar wist meteen: “Dat wil ik!” Lang geleden was ik op bezoek bij een bevriende vormgever die in Friesland in een Zweeds huis woonde en toen ontstond de wens ook zo te wonen. Een houten huis voelt, klinkt en ruikt anders. De atmosfeer is veel warmer dan bij andere huizen. Wat ik me van een Zweedse vakantie nog kan herinneren is de stilte en de schoonheid van de natuur. Dat weerklonk voor mij in de plannen die ik van Bolderburen zag.
Jong en oud, allemaal met een pioniersgeest en de wens dichtbij de natuur te leven.
Jessika, samen met haar man de initiatiefnemer en ontwerper van het dorp, had een ideaalbeeld voor ogen. Zij ging met alle geïnteresseerden een persoonlijk gesprek aan over de filosofie achter alles. Dat het energieneutraal zou moeten worden, dat er verschillende type woningen zouden komen en een gemeenschappelijke binnentuin met een vijver. Haar enthousiasme deed dat van mij nog verder oplaaien. Ik leerde andere gegadigden kennen en onderling was er meteen een prettige sfeer. Creatieve mensen, jong en oud, allemaal met een pioniersgeest en de wens dichtbij de natuur te leven.’
Kort voor de bouw begon stonden er nog gewoon spruiten op deze akker.
Nadat ik tekende had ik de hoop binnen een paar maanden nadat ik mijn oude huis had verkocht in het nieuwe te kunnen. Dat liep helaas wat anders. Er moesten vergunningen komen, er moest worden nagedacht over bouwwegen, het was verplicht om archeologisch onderzoek te laten doen. Kort voor de bouw begon stonden er nog gewoon spruiten op deze akker. Vooral de aanleg van de nutsvoorzieningen verliep veel trager dan verwacht, waardoor ik noodgedwongen van de ene tijdelijke plek naar de andere verhuisde.
Dat kwam in een periode die toch al niet makkelijk was: ‘Los van de blijdschap van een huis vinden waar je verliefd op wordt, waren er ook hele andere gevoelens. De spanning van alles voor het eerst alleen doen, een huis kopen, een hypotheek afsluiten, afscheid nemen van een plek waar je lang samen hebt gewoond, spullen van Kees wegdoen. Ik herinner me nog dat ik met de kopers van mijn huis meereed naar de notaris. Ik logeerde tijdelijk in het huis van mijn buren die op vakantie waren. Terwijl de kopers samen hun eerste blije stappen zetten in ons oude huis, zat ik in de tuin ernaast in mijn uppie te luisteren naar de knallende champagnekurken.’
Met de zon op mijn gezicht, overspoelde me een geluksgevoel.
En daarmee was de zware periode nog niet voorbij. Marjon werd ziek, verloor haar baan en bleef van de ene plek naar de andere verhuizen in afwachting van haar nieuwe huis. Tot eind februari 2019 letterlijk en figuurlijk de zon doorbrak: ‘‘De dag dat de nutsvoorzieningen werden aangesloten, ben ik, na bijna negen maanden zwerven, als eerste op de akker gaan wonen. Het eerste weekend was het uitzonderlijk mooi weer voor de tijd van het jaar. Ik heb een stoeltje gepakt en voor mijn huis in de aarde gezet en terwijl ik daar zat, met de zon op mijn gezicht, overspoelde me een geluksgevoel terwijl ik dacht: dit is mijn thuis!’
En hoewel de omgeving door voorlopig nog doorgaande bouwwerkzaamheden heel blubberig is, lijkt het dorp steeds meer en meer op wat iedereen voor ogen had. ‘Het is heerlijk. Alle ruimte, zoveel licht in mijn huis dat het altijd zomer lijkt en een hele prettige sfeer onder de bewoners. Toen ik onlangs geopereerd moest worden, kon ik tijdelijk niet voor Bas zorgen. Toen heb ik in de groepsapp gevraagd of iemand een goed pension wist voor Bas. Een buurvrouw reageerde direct met “dat we het met z’n allen zouden oplossen”. Van alle kanten kwam er hulp, er werd een schema gemaakt waarbij iedereen aangaf wanneer ze de hond wilden uitlaten, dat was zo lief.’
Inmiddels heeft Marjon ook een nieuwe baan en lijkt er op alle fronten meer rust te komen. Dat betekent wel dat ook nu pas de rouwverwerking echt op gang komt: ‘De periode tussen het overlijden van Kees en het moment dat ik in Bolderburen kon gaan wonen was zo hectisch, dat ik daar nog niet echt aan toe was gekomen. Maar ondanks dat zijn mijn huis, deze plek en de mensen om me heen de basis om te kunnen genieten van een compleet nieuw leven.´