Emancipatie bovenaan haar to-dolijst

De wethouder vertelt ons welke vrouwen van grote invloed zijn geweest in haar leven. Zij vond het moeilijk om één vrouw te kiezen, daarom hebben we drie vrouwen uitgelicht waar wethouder de Jonge bewondering voor heeft.

Ik zag mijn moeder niet als iemand met een verleden

Naarmate ik zelf ouder word kijk ik met meer respect naar mijn eigen moeder. Ik ben haar oudste kind en enige dochter en we zijn behoorlijk verschillend, qua karakter lijk ik meer op mijn vader. Tijdens de pubertijd had ik weinig bewondering voor haar. Ik keek toen niet naar mijn ouders als mensen met een eigen geschiedenis, maar puur als ouders die in dienst waren van mij. Dat was waar ik mijn moeder destijds op beoordeelde.

Mijn moeder is opgegroeid in een klein dorp in Friesland en woonde bij haar tante, omdat er bij haar thuis geen plek meer was. Toen zij mijn vader leerde kennen is ze met hem meegegaan naar Brabant. Dat was best een stap, zo van het uiterste noorden naar het zuiden van het land, waar ze verder niemand kende. Toen ze met mijn vader trouwde was zij achttien jaar en op haar negentiende werd ik geboren. Op latere leeftijd besefte ik dat het echt heel jong is, om op die leeftijd huis en haard te verlaten. Ik ben er nu van onder de indruk hoe zij dat destijds is aan gegaan. Mijn vader werd al jong hoogleraar en mijn moeder vond het niks om alleen maar de vrouw van professor de Jonge te zijn en fulltime voor de kinderen te zorgen. Ze besloot om een opleiding te gaan volgen en kleuterjuf te worden, dit heeft zij tot haar 65^e gedaan. Ik herinner mij dit nog goed; mijn jongste broer ging toen net naar de kleuterschool. Op het moment dat zij aan die opleiding begon, maakte dit totaal geen indruk op mij maar nu heb ik daar heel veel respect voor.

Wat ik echt heel stoer vind aan mijn moeder is dat toen zij stopte met werken op haar 65^e, zij wéér een opleiding is gaan volgen. Ze heeft het uiteindelijk niet afgemaakt, wat zij zelf heel erg vond. Maar mijn broers en ik vonden het allemaal zo gaaf dat ze dit na haar pensioen nog deed. Ze is ook op haar 72^e pianoles gaan volgen. Voor de objectieve luisteraar was dit niet zo’n heel groot succes, maar ook dit deed ze gewoon. Mijn kinderen vinden het ook leuk om een oma te hebben die allemaal nieuwe dingen doet. Zo heeft ze een smartphone waar ze video’s mee maakt; we moeten altijd lachen om wat zij ons stuurt. Dat leergierige vind ik een prachtige eigenschap en heel bewonderenswaardig. Daar zou ik zelf wat meer mee kunnen doen; ik hoop dat ik op mijn 72^e nog aan pianoles begin.

'Mijn moeder kan, beter dan ik, écht kijken wat mijn kind nodig heeft.'

De mooiste herinnering aan mijn moeder is dat zij het altijd opneemt voor mijn kinderen. Zij kan, beter dan ik, écht kijken vanuit het kind in kwestie wanneer die een bepaalde keuze wil maken. Zelf heb je als ouder vaak een beeld voor ogen wat je kinderen voor beroep zouden kunnen doen of welk vriendje bij hen past. Zij doet dit niet, zij kijkt alleen vanuit de kinderen en de mogelijkheden die zij hebben. Dit gaat soms in tegen de hoop en verwachting die ik als ouder heb. Ik heb hier altijd een discussie over met haar, maar eigenlijk vind ik het hartstikke leuk. Dit verbindt ons uiteindelijk want hieruit blijkt hoe waardevol de kinderen voor ons zijn.

'De actie van deze vriendin vond ik heroïsch'

Eén van mijn vriendinnen heeft mij veranderd en ik denk dat zij dit zelf niet eens weet. Ik leerde haar kennen als mijn achterbuurvrouw: haar twee kinderen zijn precies even oud als mijn oudste en middelste kind. Onze dochters hebben altijd bij elkaar in de klas gezeten en zijn nog steeds bevriend. Haar zoon werd ziek toen hij zes jaar oud was. Hij had een hersentumor en is hier uiteindelijk op tienjarige leeftijd aan overleden. Het is echt een hel om als ouder zoiets mee te maken, iets ergers kun je niet bedenken. Ik heb van dichtbij meegekregen hoe mijn vriendin hiermee omging. De impact van zo’n gebeurtenis is nu, tien jaar later, nog steeds aanwezig. Dat houdt niet op.

Tijdens de periode dat haar zoon werd behandeld en ze vol spanning aan het wachten was op de zoveelste uitslag van een test, vertelde zij mij een keer dat ze een kuil in de tuin wilde graven en daar met een dekbed over haar hoofd in wilde gaan liggen. Ze wilde het allemaal niet meer hoeven meemaken en daar blijven liggen tot alles voorbij was. Dit kon niet, dus ging ze door. De blijmoedigheid waarmee ze dat deed; schijnbaar opgewekt, haar kinderen niet belastend met het feit dat ze weer een slapeloze nacht had gehad in afwachting van een testuitslag. Dit toonde zo ongelofelijk veel kracht. Wat ik haar dagelijks zie doen – ook nu nog – is doorgaan. En dat klinkt heel simpel maar ik heb bij haar gezien hoe bewonderenswaardig dit is.

'Doorgaan klinkt simpel, maar is soms bewonderenswaardig'

Hoe zij met die situatie omging heeft mij echt veranderd. Ik besefte toen; moeders gaan altijd door, blijven doen waar ze voor zijn. Ze kunnen zich niet permitteren om te stoppen. Dit is een hele stille kwaliteit. Mensen zullen dit niet als heroïsch betitelen terwijl dit eigenlijk wel zo is. Dit heeft mij er nog meer van bewust gemaakt dat emancipatie niet mag betekenen dat vrouwen hetzelfde worden als mannen. Dat miskent het belang van het zorgen voor een warm thuisgevoel, dat vrouwen eeuwenlang gedaan hebben. Voor de mensen thuis ben je het allerbelangrijkste. Twee jaar geleden ging het niet goed met een van mijn kinderen, ik heb toen geen moment getwijfeld om een periode meer thuis te blijven. Mijn vriendin heeft mij geïnspireerd om op dit soort momenten in de eerste plaats moeder te zijn.

'Ik analyseer al haar songteksten'

De teksten van zangeres Beyoncé vind ik echt geweldig. Er is geen nummer van haar dat ik niet ken, waarvan ik de tekst niet heb ontleed. Wat ik zo sterk vind aan haar is dat zij zingt over issues als onderdrukking, maar niet vanuit een slachtofferrol. Ze kaart bijvoorbeeld aan dat je als zwarte vrouw wordt onderdrukt op basis van kleur én geslacht. Maar dit brengt ze op een manier als; wil je me niet, dan niet. Je weet niet wat je mist. Ik vind dat echt zó krachtig.

Alle interviews met burgemeester Franc Weerwind, wethouder Froukje de Jonge, Tjeerd Herrema, Frits Huis en René Peeters zijn te lezen op Aan het woord.