Emily-Lara Kabos

Wie zich vaak in de Almeerse natuur begeeft, loopt een grote kans om Emily tegen het lijf te lopen. Zich verwonderend, nadenkend en in haar element. Vooral het Lumièrepark is favoriet: Emily wandelt er bijna iedere dag. En ze ontdekt dan steevast wat nieuws. ‘Ik mediteer ook. Hiermee train je je innerlijke rust, leer je respect te hebben voor andere mensen, maar train je ook een bepaalde oplettendheid. Hierdoor komt inspiratie voor kunst en poëzie makkelijker tot je,’ vertelt de kunstenares.

Emily groeide op in Almere en had als kind al een grote interesse in de natuur en het schone. Ze begon te dichten en verdiepte zich in kunst, met name in de grote meesters zoals Rembrandt, Hopper, Caspar David Friedrich en Wyeth, maar ook Kandinsky en Rothko. De schoonheid van de dingen vastleggen, dat wilde ze: ‘Ik wil graag zo dicht mogelijk bij het stralende licht van de grote meesters komen,’ zegt ze erover.

Op de Gerrit Rietveld Academie kreeg Emily een allround opleiding tot videokunstenares. Schrijven, beeldende kunst, performance, en theaterteksten werden betrokken op film. ‘Dat is een intensief proces geweest omdat je bezig bent om ervaringen te vertalen naar kunst,’ aldus Emily.

Voor haar is kunst als ademhalen: het is er altijd en vanzelfsprekend. ‘De mens heeft een rijk innerlijk leven met gedachten, herinneringen en emoties. Daar ontstaat kunst,’ legt Emily uit, die ook Klimaatburgemeester van Almere is. Deze titel kreeg ze omdat de natuur een belangrijke rol speelt in haar werk, waaronder haar zesluik ‘Horizonreiziger’.

Het zesluik laat de reis van het duister naar het licht zien aan de hand van gedichten en videokunst. ‘Iedere lichtreis begint in het duister. Iedereen wacht wel eens op het licht, iedereen voelt wel eens een donkere nacht in zich. Je kunt het licht dan zachtjes uitnodigen, zoals ik heb gedaan. De zon tekent ook onze schaduw; het duister laat ons het licht zien,’ legt Emily uit, die zichzelf als ‘een schaduw in steeds een ander schilderij uit de kunstgeschiedenis’ ziet. 

Het werk dat ze ziet, vertaalt zich naar een gedicht. ‘Voor mij bestaat poëzie uit kwetsbare woorden die in de taal van het hart zijn opgeschreven. En daarom dicht ik,’ voegt ze toe.

Haar werk is een hommage aan de kunstenaar en de mens, maar ook aan de zon en het licht in jezelf. De fascinatie voor de natuur en het licht hangen onlosmakelijk samen met de provincie Flevoland. Toen Emily de slotvideo ‘Lichtgedicht’ van ‘Horizonreiziger’ opnam, op een windmolen bij Almere, ontstonden er in de lucht allemaal kleurvlakken. ‘De lucht veranderde in een Rothko.’

Het Flevolandse landschap is door de mens gemaakt. Hoe kunnen we zo goed mogelijk voor de bodem van de zee uit het verleden zorgen? Sinds wanneer zijn wij heer en meester geworden van de natuur, die zoveel krachtiger is dan wij? Hoe kunnen we zo goed mogelijk voor haar zorgen? Het zijn vragen die Emily zichzelf constant stelt, aangezien de natuur geen stem heeft.

‘Ik wil mensen op een vrije manier bewust maken van de kwetsbaarheid van het landschap. Het leven is een rijk geschenk, maar we zijn slechts kleine stipjes in een groter universum. Als je verbinding voelt met de natuur, dan zorg je goed voor haar.’

Dogmatisch wil ze niet zijn – zeggen dat iets goed of slecht is, is niet aan Emily besteed. Wel hoopt ze dat haar eigen reis naar de mysteries van de natuur mensen raakt. ‘Iedereen levert op zijn eigen manier een bijdrage aan iets groters, en samen kunnen we wel degelijk een verandering teweegbrengen,’ besluit ze, en glimlacht. ‘In de geschiedenis van het bestaan ben ik slechts een seconde, maar ik hoop wel een mooie, sprankelende seconde te zijn in licht en positiviteit.’