Mijn socials waren een groot roze adviesorgaan geworden

De mama-cultus had zo hard op me ingehakt met strikte regels over borstvoeding, veiligheid van babybedjes en voedingsschema’s waar ik me vooral niet of juist wel aan moest houden dat ik maar één ding wilde worden en dat was: vader. Opzouten met al dat neurotische gedoe en gewoon lekker een beetje lollige boeken lezen over ‘onhandige’ vaders, dad jokes maken en wel zien waar het schip strandt met dat hele babygebeuren.

Maar nee, ik was de omgevallen boekenkast die alles had gelezen over die voedingsschema’s en slaapjes. En dat kwam niet uit de lucht vallen, want alle, maar dan ook werkelijk alle informatie die op je afgevuurd wordt als je een kind krijgt is gericht op moeders. Ik werd kapot gespamd met nieuwsbrieven die mijn vriend nooit in zijn inbox zag verschijnen en mijn socials waren een groot roze adviesorgaan geworden. Mijn hersenen werden compleet herschreven en ik kreeg er een babyvocabulaire bij. En nog steeds. Onze dochter is inmiddels vier jaar en mijn Instagram-algoritme staat vol met opvoedtips, terwijl mijn vriend hi-la-rische dad jokes voorgeschoteld krijgt.

Inmiddels komt er een tweede aan en zitten we weer bij de verloskundige die alleen tegen mij praat. Nu is het wellicht voor de mensen met een y-chromosoom ook best leerzaam om eens een keer ergens voor spek en bonen bij te zitten, maar op deze manier ligt alle informatie voortdurend bij de moeder en wordt zij automatisch chef babykennis. Wat overigens echt heel dom is want als er iets is wat slecht werkt bij zwangere vrouwen is het haar geheugen. Van die ene keer dat het partnerdag was bij de pufcursus heeft mijn vriend meer onthouden dan ik in alle vijf keer daarvoor.

Sinds ik moeder ben geworden vier jaar geleden ben ik dus ook alweer vier jaar aan het werk, als we het dan hebben over betaald werk. Zoals Lynn Berger in haar uitstekende essay ‘Ik werk al (ik krijg er alleen niet voor betaald)’ beschrijft maken we onterecht onderscheid tussen betaald en onbetaald werk. Onze hele maatschappij wordt alleen maar mogelijk gemaakt door al het onbetaalde werk dat verricht wordt door mantelzorgers, ouders die kinderen verzorgen en mensen die het huishouden op rolletjes laten lopen. En dat is waar de werkende moeder een onmogelijke rol speelt. Want op haar werk moet ze vooral niet laten merken dat ze moeder is. Nee, het glazen plafond moet nog aan diggelen geslagen worden. Ze moet nooit nee zeggen als expert, want vrouwen moeten ook zichtbaar zijn in machtsposities en ze moet zich überhaupt invechten in die macht. En oja, ook bedenken of ze dat juist wil door one of the guys uit te hangen of juist bij haar feminiene zelf te blijven (alsof dat bestaat en vanzelfsprekend is).

Maar thuis is het een heel ander verhaal. Daar moet haar carrière juist op geen enkele manier zichtbaar zijn. Want op je telefoon wat werkmailtjes wegwerken in de speeltuin komt je op een reprimande of op zijn minst boze blikken te staan. Paasdozen en verjaardagstraktaties moeten gemaakt worden en oja, dat uitje naar de dierentuin met de gehele klas regelt zich ook niet vanzelf. Sowieso is vijf dagen je kind naar een opvang sturen zielig. En wat het ergste is: ik schrijf dit nu op als aanklacht en ben het natuurlijk absoluut oneens met al dat geoordeel over welke tien ballen je hoog moet houden als werkende moeder. En toch, ja toch vind ik het ook armoe als ik zelf op mijn telefoon zit als ik met mijn kind aan het spelen ben, werk ook ik vier dagen en maak ik me zeker druk over traktaties die wel creatief en origineel moeten zijn. Zo ziet het er dus uit als je rationeel alles gelijkwaardig wil verdelen en emotioneel toch murw gebeukt bent door ‘adviezen’ van de moedermaffia.

Dus dat wordt nog beter grenzen trekken, duidelijke out of offices maken en schijt hebben als mensen met wie je werkt het irritant vinden als er in mijn mailhandtekening staat welke dagen ik niet werk en dan dus ook mijn telefoon niet opneem. En op die dag wil ik ook gewoon een boek lezen in de speeltuin want mijn dochter kan daar juist met andere kinderen spelen.

En als ze dan lekker aan het spelen is, dan ga ik eens beginnen aan het schrijven van dat boek ‘Help, ik heb mijn man een kind bezorgd’ (naar Kluun) en een insta-account met domme mom jokes openen.