Hoe twee avontuurlijke zielen elkaar en het geluk vonden

Sichi: “Ik kom uit een artistieke familie dus het was al snel duidelijk dat ik iets met muziek zou gaan doen. Mijn oma was directrice van een muziekschool, mijn moeder was een operazangeres en mijn opa speelde viool. Maar ik wist ook al snel dat ik niet alleen Chinees wilde zingen. Toen de Nederlandse zangeres Elly Ameling een masterclass gaf in het conservatorium van Shanghai was ik meteen fan. Helaas gaf ze geen privé-les, maar, vertelde ze, ze gaf wel les aan het conservatorium in Den Haag. Toevallig was mijn nicht kinderarts en deed ze in die periode onderzoek bij de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Ze woonde in het huis van een professor van die universiteit en zijn dochter studeerde kamermuziek aan het conservatorium. Zij heeft toen wat zaken voor me uitgezocht en formulieren naar me opgestuurd. Zo begonnen een aantal toevalligheden in elkaar te grijpen en besloot ik uiteindelijk om mijn dromen achterna te gaan en mijn geluk te beproeven in Nederland.”

Met lichte trots in zijn stem legt Huib uit dat dat een groter avontuur was dan het klinkt. Huib: “Een Chinees kreeg toen niet zomaar een visum, want ze waren bang dat je niet meer terug zou komen. Het kostte uiteindelijk meer dan een jaar en er moest via via heel wat geregeld worden.”Sichi: “Uiteindelijk moest ik naar Beijing om het visum te halen, want in Shanghai was geen consulaat.”Huib: “En dan moet je je bedenken dat dat duizend kilometer uit elkaar ligt. Zelfs met een trein is dat ruim 24 uur.” De twee vullen elkaar soepeltjes en liefdevol aan in hun antwoorden. Sichi: “Ik was nog jong, 21, en dacht dat ik ging studeren en terug zou komen, maar mijn ouders hadden veel duidelijker door dat het een afscheid was. Mijn vader bracht me naar Beijing. Tweehonderd dollar en twee koffers had ik toen ik vertrok. Ik werd aangenomen op het conservatorium en een klasgenoot nam me mee naar een feestje voor het Chinese nieuwjaar.”

"Als mijn restaurant altijd vol zal met Chinezen, zouden Nederlanders vanzelf concluderen dat het wel goed moest zijn."

Gevraagd naar zijn pad dat tot dat specifieke feestje leidde, vliegt Huib door zijn verleden: “Ik heb de kweekschool gedaan, dat was de pedagogische academie, waarna ik door de dienstplicht bij de luchtmacht terecht kwam. Daar ben ik acht jaar blijven hangen als vlieger, toen ben ik biologie gaan studeren, met wat andere vakken als wiskunde, natuurkunde, vervolgens ben ik leraar geworden, rector en toen ben ik ook in China terecht gekomen.” Sichi: ‘Maar dat was nog voor we elkaar kenden. Huib: “Klopt. Daarna heb ik een Chinees restaurant gehad in het centrum van Amsterdam. Ik had bedacht dat de Chinezen uit de buurt daar op zaterdag gratis koffie en thee drinken konden drinken, zodat het altijd vol zat met Chinezen en de Nederlanders zouden concluderen dat het dan wel een goed restaurant moest zijn. Dus als Chinezen met elkaar afspraken, dan kwamen ze naar mijn restaurant. En doordat ik ieder weekend met iedereen kletste kende ik steeds meer Chinezen en zo kwam ik uiteindelijk op datzelfde feestje in Diemen terecht.” Sichi: “Daarna duurde het nog wel even voor we samen waren. We zagen elkaar regelmatig, maar pas nadat ik hem had uitgenodigd voor mijn afstudeerconcert is de vonk overgeslagen.”

Ondanks wat obstakels kregen de twee een relatie. “De taal was wel een uitdaging”, erkent Huib, “zelfs iets simpels als ja en nee was even wennen. Als je op een bepaalde manier een vraag stelt zal een Chinees ja zeggen, terwijl een Nederlander nee zal zeggen en ze wel beide hetzelfde bedoelen. Daarentegen is muziek universeel, dat overstijgt taal en cultuur. Daarin hebben we elkaar gevonden, al heb ik zelf mijn klarinet na de luchtmacht aan de wilgen gehangen. Ik kan zo ontroerd raken als Sichi zingt. Al heb ik het al honderd keer gehoord tijdens het oefenen, als ik naar een optreden ga kan ik nog steeds kippenvel krijgen.” Ook het leeftijdsverschil was een dingetje, maar dan toch vooral voor anderen. Sichi: “Ik ben jonger, dus dan krijg je dat mensen denken dat je bij elkaar bent voor het geld. Maar er was geen geld, alleen liefde”, lacht ze. “Bij mij mislukte alles”, gooit Huib er droog tussendoor, “Het restaurant ging dicht, ik had pech met investeringen en ben ooit nog een patatzaak begonnen in China die flopte.” Sichi: “Ik dacht, we zijn nog jong. En met zijn tweetjes hebben we een goed leven opgebouwd.”

Ondertussen blijft Sichi schaaltjes uit de keuken halen met lekkernijen die ze recentelijk uit China meebracht. Van koekjes tot nootjes, allemaal even onbekend als heerlijk. De twee vertellen over hoe ze samen vertrokken naar China. Hoe het begon als vakantie en om Huib voor te stellen aan de familie, maar het uitgroeide tot een succesvolle carrière van Sichi als culturele schakel tussen Nederland en China. “Nadat ik afstudeerde heb ik nog wel concerten gegeven, maar ik merkte hoe moeilijk het was om daar geld mee te verdienen. Toen ik betrokken raakte bij evenementen van grote bedrijven in Nederland en China en mee werd gevraagd door ministers bleek ik goed te kunnen organiseren en promoten. Daar heb ik uiteindelijk een bedrijf voor opgezet.” “Ze heeft zelfs het Koninklijk Concertgebouw Orkest en het Rotterdams Philharmonisch orkest naar China gehaald”, glundert Huib.

Inmiddels zijn Huib en hun dochter teruggekeerd naar Nederland, terwijl Sichi heen en weer reist. Huib: “Onze dochter kon geen Nederlands meer lezen en schrijven, dus toen hebben we besloten dat ik terug zou gaan met haar. Dat wilde ze zelf ook graag. Maar het ging zo goed met Sichi en haar projecten dat het zonde was om alles achter te laten. Niet alleen runt ze haar bedrijf en een cultureel centrum, ze heeft ook een muziekschool opgezet. Dus besloten we om heen en weer te gaan reizen.”

"Zingen maakt me blij, geeft me een positief gevoel, maakt me gezonder."

De consequentie van Sichi’s succes op andere vlakken was wel dat het zingen langere tijd naar de achtergrond verdween. Maar daar is sinds kort weer verandering in gekomen. Opeens stond Sichi enkele maanden geleden in de halve finale van Holland’s got talent: “Afgelopen jaar begon het weer te kriebelen. Zingen maakt me blij, geeft me een positief gevoel, maakt me gezonder. Ik hou van avontuur, dus toen die televisieshow op mijn pad kwam heb ik dat met beide handen aangegrepen. Het was fantastisch om te doen. Daarna werd ik gevraagd door Avanti en wie weet wat er nog gaat komen. De wereld wordt steeds kleiner en de mogelijkheden steeds groter. De toekomst ligt nog helemaal open en we blijven op zoek naar avontuur. Daarin hebben we elkaar ooit gevonden en zo kijken we ook samen vooruit.”