Ik deed een KAP-sessie om mijn trauma’s op te ruimen en mijn mascara heeft het niet overleefd.
Als ik vertelde aan mijn omgeving dat ik een KAP-sessie ging doen was de reactie voornamelijk: ‘Leuk, wat ga je doen met je haar?’ Nee het is geen kapper-sessie, maar een Kundalini Activation Process-sessie. ‘Ja nee ja precies.’ denk je vast. ‘Maar wat ga je nou doen met je haar?’
KAP staat voor Kundalini Activation Process en brengt je terug naar de kern. Het is een transmissie-proces van levensenergie en activeert jouw zelfhelend vermogen. Hierdoor worden blokkades opgeheven, oude trauma’s en emoties opgeruimd. Oude patronen die jou niet langer dienen zal je gaan loslaten.
Nou eerlijk, dit vind ik best relaxed klinken. Levensenergie activeren, blokkades weghalen, patronen loslaten… Klinkt als een zen yogaretraite op Bali. Vandaar dat ik samen met twee vriendinnen een sessie boekte bij een studio in Almere om onze oude trauma’s op te ruimen. Even iets anders dan op zaterdagavond wijnen bij Anno.
Eén van de vriendinnen met wie ik deze sessie boek is al een tijdje bezig met haar spirituele journey. Ik luister altijd graag naar haar verhalen. Ik ben best nuchter maar stiekem ook gevoelig voor dit soort dingen. #spiricurious. Want ik geloof wel dat lichaam en geest onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn. Maar of iemand nou daadwerkelijk mijn zelfhelend vermogen kan aanzetten om mijn trauma’s te helen, daar heb ik toch mijn vraagtekens bij.
Als je een filmpje aanklikt van een KAP-sessie op YouTube (doe maar even voordat je dit verder leest, het is best intens) dan denk je vast: ‘Ja haha lol, dit is in scène gezet.’ Voor diegene die geen zin heeft om een filmpje aan te klikken, (snap ik) zal ik het zo visueel mogelijk proberen uit te leggen: Je ziet een soort yogastudio. Er staat harde muziek aan. Iemand ligt op een mat met de ogen dicht. Een vrouw of man staat of zit boven degene met zijn of haar armen te zwaaien. De persoon op de mat begint allemaal bewegingen te maken. Sommige zijn zo heftig dat het lijkt alsof diegene bezeten is. De heupen vliegen omhoog, de benen zwaaien alle kanten op, en het hoofd maakt bewegingen waarvan je denkt: ‘Bel de dokter maar, dit is een gegarandeerd recept voor een hernia.’
Ik kom hijgend te laat binnen bij de sessie. Mijn auto floepte de navigatie uit, ik had geen idee waar ik naartoe moest en ik kon nergens parkeren. In de kleine schuur zie ik mijn twee vriendinnen al heerlijk zen op een kussentje zitten. Terwijl ik mijn relaas houdt over dat mijn *scheldwoord* auto me niet de juiste richting op wilde sturen, word ik begroet door een lieve vrouw (we noemen haar even Bianca) die meteen opmerkt: ‘Jij zit te veel in je hoofd.’ Ik neem plaats op een kussentje en zit flink heen en weer te wippen – om dat stomme ding goed onder mijn reet te krijgen- terwijl zij ondertussen vertelt wat ons te wachten staat. ‘In principe ga ik niks doen, het is echt jullie reis. Het enige wat ik doe is deze sessie faciliteren. Het kan zijn dat ik af en toe even bij je langskom en je aanraak. Het kan ook niet zo zijn, dus je hoeft er niet op te wachten. Geef je over aan de muziek en laat je lichaam bewegen hoe hij wil bewegen. ’ Terwijl ik nog bezig ben met het feit dat ze zei: ‘Ik doe in principe niks,’ en ik nadenk over dat dat best een lekker verdienmodel is, laat ze weten dat de sessie iets langer duurt dan een uur. Voordat ik erover na kan denken hoe allejezus lang dat is, gaan mijn vriendinnen al liggen. Ik heb net dat rotkussen goed onder mijn reet. Anyway, we liggen met onze ogen dicht en horen wat gepingel van een klankschaal. Op dat moment wordt de muziek aangezet. Deze staat hard zodat je je kan focussen op jezelf, en niet eventueel gehuil of bewegingen van een ander hoort. Ik hoor mezelf nog denken: ‘Huilen? Fok dat, ik heb mascara op.’
Mijn hoofd maakt overuren. Ik bedenk dat dit niet perse de muziek is die ik me had voorgesteld en ben heel erg bezig met wat mijn vriendinnen doen of denken. ‘Zijn ze al bezeten? Hebben ze al contact met het hiernamaals?’ Maar dan merk ik dat mijn hoofd zachtjes mee gaat op de muziek. Van links naar rechts. Niet veel maar een beetje. ‘Doe ik dit nu zelf?’ Ik weet het niet, maar het voelt eigenlijk wel lekker. Op dat moment lukt het mij om het een beetje los te laten. ik kom in een soort halfslaap. Het is best wel relaxed. Bianca vertelde eerder: ‘Als ik straks langs loop, zie waar ik nodig ben. Alsof dat plekje een soort van oplicht. Ik weet dat ik daar moet zijn.’ Ze pakt me meerdere keren vast bij mijn hoofd. Het voelt gek genoeg intenser dan een massage. Ze legt haar hand in mijn hals en ik voel een soort spanning van mijn linkerkant wegzakken. Ik geef me over focus me op de muziek. Ik beweeg soms met m’n hoofd en het blijft minimaal. Dit gaat een tijdje zo door.
Op een gegeven moment komt Bianca naar mij toe en pakt mij vast bij mijn heupen, dichtbij mijn schaambot. Dan duwt ze zachtjes en steeds harder in mijn onderbuik. Ik voel een golf van misselijkheid, niet heel relaxed en opeens biggelen de tranen over mijn wangen. Omdat dit mij toch wat overdonderd kom ik iets meer uit mijn halfslaap en zeg tegen mezelf: ‘dit is overdreven dus stop. Oh en vergeet niet, je hebt mascara op.’ Dus probeer weer te focussen op de muziek en val weer in een soort halfslaap. Na een tijdje horen we wederom het gepingel van de klankschalen en mogen we wakker worden.
Ik ben nog steeds een beetje beduusd over wat er is gebeurd. Mijn vriendinnen beginnen eerst te vertellen; zij hebben een spirituele ervaring meegemaakt. Vet. Terwijl ik op datzelfde moment een beetje met mijn hoofd knikkend lag na te over het verdienmodel van Bianca. Dan vertelt één van mijn vriendinnen dat ze precies hetzelfde heeft meegemaakt in de sessie met haar heupen en bekken en dus ook moest huilen. Wow!
En op dat moment besefte ik dat we ook in het leven een soortgelijke ervaring hebben meegemaakt. Van alle uren dat we met elkaar praatte en van alles deelde, besefte ik nooit dat we dezelfde gevoelens hadden. Wij hebben beide een nare eerste sekservaring gehad. Nu was de situatie van ons totaal anders, maar het gevoel dus in veel opzichten hetzelfde. Bianca vertelt dat het verdriet bij vrouwen vaak in haar bekken gaat zitten. Waar daarnaast gezien ons verleden het wel een logische plek is waar veel onopgelost verdriet zit. ‘Je lichaam vergeet dit niet zomaar. Maar je hebt er hard gewerkt’, knipoogde Bianca naar mijn vriendin. Ik kan niet zeggen dat ik beetje beledigd was door dit eenzijdige compliment, maar dat was ik stiekem wel een piepklein beetje.
Wat mij opviel onderweg naar huis was dat ik zonder stress in de auto zat. Maar misschien kwam dat omdat ik geen haast had en ik de navigatie gewoon goed werkte.
Dus eindstand: zijn mijn trauma’s geheeld? Ik weet het niet. Vond ik het chill om daar te liggen en een beetje wiegen op de muziek? Best wel. Maar persoonlijk weet ik niet zo goed wat ik er van vond dat ik zo heftig reageerde op een aanraking. Het voelde even alsof ik weer terug bij af was. Want ik dacht dat ik mijn trauma al geheeld had met EMDR in het verleden. Maar blijkbaar zit er toch nog iets. Of was het gewoon toeval? Wat ik in ieder geval wel weet is dat ik het liggen en luisteren daar heel relaxed vond.
Ik denk dat ik dat het mooiste vond van de sessie. Luisteren. Luisteren naar de muziek, naar mijn lichaam, naar mijn gedachtes (hoe irritant ook), maar vooral ook het luisteren naar mijn vriendinnen. Want om te beseffen dat hoe anders situaties ook kunnen zijn, gevoel iets is dat je met elkaar kunt delen en jezelf daarin kan herkennen. Ik vond het echt heel fijn dat we dit met zijn drietjes hebben kunnen doen.
Trauma’s geheeld of niet, we hebben in ieder geval weer veel gespreksstof voor de wijnavonden in Anno, die we acuut hebben ingepland.