Leven met de dag en je kansen pakken

Het begon allemaal in 2000, toen Nasima als directiesecretaresse werkte voor een bedrijf. Dan was het toilet niet goed schoongemaakt, en dan was er niet goed gestofzuigd. Dat kan beter, dacht Nasima, die vervolgens zelf aan de slag ging. Niet met de intentie om op dat moment zelf een bedrijf te beginnen, maar omdat het bedrijf aanvoelde als thuis. ‘En je huis wil je schoon hebben,’ zegt Nasima, die het ook een beetje zielig voor haar werkgever vond dat het schoonmaakbedrijf er een potje van maakte. Vanaf dat moment ging het snel. De bovenburen van het bedrijf een verdieping hoger toonden interesse en binnen een jaar ging haar man ook fulltime aan de slag. Inmiddels geeft Nasima leiding aan meer dan honderd man, en heeft ze naast het schoonmaakbedrijf Bflex Cleaning ook een bruidsmodezaak en een timmerfabriek.

De timmerfabriek heeft ze na het faillissement van de vorige eigenaar nieuw leven ingeblazen. ‘Ik ging aan het begin van de coronacrisis kijken, en had er direct een goed gevoel bij’, vertelt de Almeerse. En de bruidsmodezaak was een echte meisjesdroom. ‘Ik heb altijd wat met bruidsmode gehad. Trouwen geeft een mens een speciaal gevoel.’   En misschien ook omdat ze zelf op haar zeventiende getrouwd is, voegt ze toe. Jong, maar vol overtuiging. Haar man Ibrahim leerde ze kennen tijdens een vakantie in Marokko. ‘Jij wordt later mijn vrouw,’ zei hij. Een paar jaar later kwamen ze elkaar weer tegen op een soort van highschool, waar Nasima een tijdje op zat om de Arabische taal onder de knie te krijgen.

Dat ze zo jong getrouwd is komt ook deels door het overlijden van haar broer, die op zijn vijftiende om het leven kwam door zinloos geweld op straat. ‘In de bloei van zijn leven, en ineens werd hij in een speeltuin doodgeschoten om niks,’ zegt ze. Hierdoor besefte ze dat het leven ineens voorbij kan zijn. ‘En als je dan op je zestiende de liefde van je leven tegenkomt, dan denk je: waarom zou ik het niet doen?’   Leven met de dag en je kansen pakken: dat is ook wat Nasima haar kinderen probeert mee te geven. Elk jaar maken ze een filmpje waarin iedereen vertelt waar ze van dromen. Het jaar daarop kijken ze het terug en bespreken ze het. Hoe kunnen wij, als ouders, jullie helpen om deze dromen te verwezenlijken? ‘Mijn zoon Ilias was twee toen hij al aangaf dat hij piloot wilde worden. Nu is hij zestien en wil dat nog steeds. En onze dochter ziet een toekomst als neuroloog. Ze zit nu op het atheneum en is heel gedreven.’

Inmiddels zijn ze 25 jaar getrouwd en hebben ze vijf kinderen, waarvan de twee jongsten nog op de basisschool zitten en de oudste al op het HBO. Een druk bestaan, maar het gaat haar gemakkelijk af, al is het alleen maar vanwege het instellen van een paar basisregels en de dankbaarheid die ze voelt. Zo begint het zakelijke gedeelte pas om half tien, dan hebben ze samen ontbeten en zijn de kinderen naar school gebracht. ‘Eerder maak ik geen afspraken. Mijn gezin gaat voor,’ zegt ze stellig.   Maar vroeger was het soms een gekkenhuis. Omdat haar man buitenshuis werkte en zij geen kantoor had, liepen het gezinsleven en het opbouwen van een bedrijf thuis door elkaar heen. Als een klant belde ging ze soms in de kast zitten met haar laptop, waar het stil was. Of ze stond iemand te woord met een kind op de borst. En bij ziekte werd gewoon doorgewerkt. Want wie moest anders de telefoon aannemen en het personeel aansturen?

Nasima groeide op in Bussum, in een gezin met zes kinderen. Haar vader werkte als gastarbeider in een fabriek, en haar moeder was huisvrouw. Ieder dubbeltje moest worden omgedraaid. Hierdoor was Nasima zich heel bewust van wat haar vader verdiende en hoeveel huur er betaald moest worden. Net als veel pubers droomde ze ervan om het later goed te hebben. Niet eens zozeer om dure spullen te kunnen kopen, maar omdat geld financiële onafhankelijkheid met zich meebrengt.   Een moeilijke, maar leuke en vooral zorgzame jeugd. ‘Vooral mijn moeder kon overbezorgd zijn. Voor mijn geboorte verloor ze vijf dochters, waarschijnlijk aan hersenvliesontsteking. Ze waren allemaal tussen de één en vijf jaar. En toen kwam het overlijden van mijn broer,’ zegt ze. ‘Desondanks bleef ze altijd overeind staan. Van haar heb ik geleerd hoe sterk en krachtig een vrouw kan zijn, en hoe belangrijk doorzettingsvermogen en improvisatie zijn. Ze is mijn grote voorbeeld.’

'het is natuurlijk wel grappig dat ik op bepaalde dagen met bouwschoenen aan de nieuwe collectie bruidsmode bekijk.'

Andersom ook, want dat Nasima het zo ver geschopt vervult hen met trots. In 2019 werd de Almeerse benoemd tot Flevolandse Zakenvrouw van het jaar, een prijs voor vrouwelijk ondernemerschap. Geheel onverwachts, want hoewel ze aan alle kanten gepusht werd om mee te doen, had ze nooit verwacht de jury én de publieksprijs te winnen.   De meeste bouw- en schoonmaakbedrijven worden nog altijd geleid door mannen. Maar nadelen van het werken in een mannenwereld ondervindt ze niet. ‘Ja, natuurlijk maak je wel eens mee dat mannen bij een aanbesteding naar elkaar toe trekken en dat jij er als vrouw achteraan loopt. Of dat ze denken dat je er niets vanaf weet,’ legt ze nuchter uit. ‘Maar over het algemeen is het eerder een voordeel. Dat ik als vrouw, directeur ben van een timmerfabriek, vinden mensen wel leuk.’ En dan, na een korte stilte: ‘Ik sta er eigenlijk niet zoveel bij stil. Maar het is natuurlijk wel grappig dat ik op bepaalde dagen met bouwschoenen aan de nieuwe collectie bruidsmode bekijk, daarna de kinderen ophaal van school, en ’s avonds nog aanwezig ben bij een cursus of evenement voor de schoonmaak.’

Hoewel de titel geen verplichtingen met zich meebrengt, treedt Nasima wel op als ambassadeur. Door aanwezig te zijn bij evenementen, door vragen te beantwoorden en door hulpvragen van met name jonge meiden te beantwoorden. De goede vriendinnen die ze heeft, zijn tijdens hun vriendschap allemaal ondernemer geworden. ‘Soms voel je gewoon dat wat iemand doet, diegene voor zichzelf zou moeten doen in plaats van voor een vaste baas.’   Naast het gezins- en zakenleven is Nasima ook mantelzorger voor haar ouders. Ze ziet ze iedere dag. Op de vraag hoe ze dat allemaal inplant, lacht ze. ‘Ik wou soms dat er meer dan 24 uur in een dag zaten.’

Het fijne van jarenlang hard werken is wel dat je nu meer vrijheid hebt. Om iets moois voor een ander te kunnen kopen, of om eindelijk eens zonder laptop op vakantie te gaan. Dat kwam vroeger niet voor. Toen ze een aantal jaren geleden op vakantie waren in Amerika, was Nasima constant aan het werk. Net voor de coronacrisis gingen ze met het gezin naar Thailand. Het was de eerste keer dat Nasima niet hoefde te werken. ‘Dat was volop genieten.’   En haar familie geniet met haar mee. ‘Een mooi horloge voor mijn vader, of een duur cadeau voor mijn moeder – mijn ouders zijn altijd heel zuinig geweest. Dat ik nu iets voor ze terug kan doen, is fantastisch.’