Liefde die het leven overstijgt

Drie jaar geleden is het inmiddels dat Felix kwam te overlijden, maar voor Thamar voelt het als de dag van gisteren. De gevoelens raasden door haar lijf, alleen was er geen kindje. Ze moest er wat mee. Toen ze zelf een mooi versierde steen vond, besloot ze het idee over te nemen. ‘De eerste steentjes waren voor mezelf en voor Felix. Alles wat ik haar ooit wilde meegeven, simpele lessen als ‘liefde overwint’ zette ik op de steentjes. Het was een soort bezigheidstherapie,’ vertelt Thamar.

Al snel begon ze de steentjes te verspreiden. In het bos, op straat of weg te geven aan familieleden en vrienden. Het voelde goed om ze ergens achter te laten en daarmee Felix een plekje in de wereld te geven. ‘En dat ze dan gevonden worden door mensen die er een eigen betekenis aan geven,’ zegt Thamar. ‘Het klinkt misschien wat zweverig, maar #liefsfelix is nu wat ze is. In haar nest geboren, en niet in een kooi, zoals ook op het rouwkaartje stond. Op deze manier leeft ze door, en is ze bij ons.’

Een vaste routine heeft Thamar niet. De ene keer is ze twee uur met een steentje bezig, de andere keer maakt ze er een paar in een paar uur. Hetzelfde geldt voor de plekken waar ze achter worden gelaten. Voor de coronacrisis was dat ook veel in musea, omdat Thamar en haar drie kinderen graag naartoe gingen. ‘Maar ook in het bos of onderweg naar de scouting of tijdens het boodschappen doen. Eigenlijk op alle plekken die iets voor ons betekenen, en waar Felix ook zou zijn geweest.’

door een vinder meegenomen naar Hongkong.

Het maakt Thamar niet uit of mensen ze mee naar huis nemen of ze op een andere plek neerleggen voor de volgende voorbijganger. Wel vindt ze het leuk om te weten wat men er vervolgens mee doet. Daarom kijkt ze regelmatig of er onder de hashtag #liefsfelix nog wat gepost is. Zoals een tijdje terug, toen ze tot haar verbazing zag dat één van haar steentjes in Hongkong was beland. De steen was door buren in Limburg neergelegd, en daarna door een vinder meegenomen naar Hongkong.

Een andere keer belandde het mini-kunstwerk via Oostenrijk in Duitsland, waar het vervolgens gevonden werd door een jongetje. Dat weet Thamar omdat hij het heeft gepost. ‘Hij heeft het gehouden en toegevoegd aan zijn schatkistje,’ glimlacht ze.  

De ene keer staat er slechts ‘lach’ of ‘hou je taai’ op het steentje, de andere keer een langere tekst als: ‘Als ik maar een lichtje in één leven was, dan heb ik niet voor niets geleefd’. Op één van de eerste stenen die Thamar achterliet stond dat liefde altijd een optie is. Die werd toevallig gevonden door iemand die op dat moment in een relatiecrisis zat. Hij gaf het aan zijn geliefde en hierna kwam hun relatie toch nog goed. ‘Dat ik daarin een kleine rol heb kunnen spelen, is fijn,’ vindt Thamar.  

niet te snel over mensen oordelen.

Naast een lach op iemands gezicht, vindt Thamar het mooi dat de stenen persoonlijke verhalen losweken. Tijdens een bezoek aan de Westergasfabriek zag ze dat een ondernemer één van haar kunstwerken in zijn kassalade had. ‘We raakten aan de praat, en toen vertelde hij dat ook ooit een kindje was verloren. Dat had ik nooit verwacht.’ Omdat je nooit aan de buitenkant kunt zien wat iemand heeft meegemaakt, moet je niet te snel over mensen oordelen, vindt Thamar. ‘Want die stikchagrijnige mevrouw in de supermarkt kan misschien wel zo doen omdat ze net haar moeder is verloren.’

En dan, met een lach: ‘Dat mensen door #liefsfelix makkelijker hun verhaal doen, is misschien wel een deel van mijn dochters missie.’

De stenen worden versierd met nagellak en de spreuken worden er met een watervaste stift opgeschreven. Toen vrienden en kennissen hoorden van #liefsfelix kreeg Thamar van alle kanten potjes met nagellak toegeschoven, net als tips voor mooie spreuken. Ook helpen vriendjes van haar kinderen vaak mee tijdens de zoektocht naar nieuwe stenen. Eisen zijn er niet, behalve dat ze glad en plat moeten zijn.

Inmiddels heeft Thamar er al meer dan duizend beschilderd en verspreid, en honderden reacties van de gelukkige vinders ontvangen. Wekelijks legt ze zo’n vijf tot tien nieuwe steentjes neer. En vrienden en grootouders doen hetzelfde. Vooral nu tijdens de coronacrisis is het fijn om een aardige boodschap voor anderen achter te laten.

‘Net voor de coronacrisis was ik in gesprek met basisscholen om te kijken of ik er een project voor de leerlingen van mocht maken. Dat lijkt me ontzettend leuk, want ik ben graag met kinderen bezig,’ vertelt de Almeerse, en vervolgt. ‘Heel veel mensen roepen dat ik moet gaan verkopen, maar dat wil ik écht niet. De waarde is juist dat ze toevallig op je pad komen, en niet omdat je ze hebt gekocht.’

Wat hoopt ze met #liefsfelix te bereiken? Het antwoord is simpel: dat mensen blijven kijken naar de lichtpuntjes in plaats van zich te focussen op het negatieve. En haar doodgeboren dochtertje voort te laten leven, ook al is ze er fysiek niet meer. ‘Een kind verliezen is heel verdrietig, maar naast al die vervelende emoties, is er nog veel ruimte voor liefde. Door middel van de steentjes leeft ze voort.’