‘Life blog’: het Flevoziekenhuis

Nieuw: 1-6 april

Yvonne: De afgelopen periode gewerkt. Het was op onze afdeling rustig en in het ziekenhuis lijkt alles onder controle. Afgelopen donderdag werden we verrast door een aubade van politie, brandweer, ambulance en verschillende stadswachten. Een indrukwekkende gebeurtenis die wel wat in me losmaakte. Hoewel ik zelf niet dicht bij de Corona-patiënten kom, vooralsnog, was het een super mooi gebaar, je hebt het vast gezien bij Omroep Flevoland. Maar mijn collega’s die op de covid-afdelingen werken vind ik de echt helden hoor.

Wel is nu de vraag gesteld of we de Corona-afdeling kunnen ondersteunen, of om meer te werken als andere collega’s uitgeleend gaan worden aan de Corona-afdeling. Ik heb er over nagedacht. Omdat ik een partner heb die in de risicogroep valt, zou ik het liefste niet naar de Corona-afdelingen gaan. Maar ja, als het moet dan moet het. Meer werken is sowieso helemaal prima.

Er is nu ook wel een discussie gaande of we op andere afdelingen niet net zoveel risico lopen. Wie zegt ons dat andere patiënten of ouders van onze kinderen niet besmet zijn? De vraag rijst: moeten we niet állemaal beschermd worden in de gezondheidszorg? Kunnen we als verpleegkundigen op de niet covid-afdelingen wel zonder bescherming werken ? Ik ga er van uit dat ik daar “veilig” ben, een ieder die het ziekenhuis bezoekt wordt bevraagd of getest op hoesten en koorts. Maar is dat voldoende? Dat hoop ik dan, en ik ga er van uit dat mijn collega’s ook weten wat ze doen. En dat we met elkaar zorgen voor onze veiligheid. Zo goed en zo kwaad als dat kan binnen het verlenen van de zorg.

En thuis ach thuis gaat het door. We ademen in en uit, houden ons aan de regels van zoveel mogelijk binnen blijven en als we naar buiten gaan dan is dat voor boodschappen, of een wandeling in een rustig gebied met de juiste afstand of meer. Dit weekend hebben we even lekker de motor gepakt om uit te waaien. Wij gingen vast zo snel op de motor dat het virus ons niet kon inhalen. Helaas geen koffiestop, want tja dat kan en mag dan weer niet. Verder genieten we van de tuin, missen we de bezoekjes van onze kleinkinderen en mis ik de bezoekjes aan mijn moeder steeds meer. Ik probeer elke dag een uurtje te sporten om fit te blijven. Ik heb wat gewichten aangeschaft om zo de Online Workshop van onze CrossFit box nog beter te kunnen volgen. Het fijne van dat online sporten is dat ik meer kan sporten dan als ik naar de Crossfit Box zou gaan. Mijn abonnement is voor twee tot drie keer per week. En nu kan ik elke dag meedoen. Verder vermaak ik me met het bakken van allerlei lekkere dingetjes, dus voorlopig gaat het ons goed.

20-25 maart

Aya: “Ik vind het moeilijk om uit te leggen hoe het nu voelt, want het zijn gemengde gevoelens. Mijn familie is erg bezorgd en houdt zich strikt aan de regels, zij willen ook het liefst dat ik niet ga werken in het ziekenhuis. Ik vind dat ik er nu juist moet zijn en ik voel me ook geroepen om mijn volle energie te geven in deze moeilijke tijd. Ik neem het ook heel erg serieus maar probeer het beste ervan te maken omdat je niet anders kan. We moeten doorgaan en ik weet dat dit niet voor een of twee weken is maar voor een langere tijd. Ik bid wel elke dag en vraag god mijn dierbaren te beschermen.”

“Alles is in het ziekenhuis veranderd, van het begin tot het einde. Er wordt alleen nog maar spoedzorg gedaan en alles staat in het teken van Corona. We zijn ons aan het voorbereiden op de verwachte instroom die er komt. Het allermooiste is de passie die je bij iedereen ziet, en de kracht, zo van: ‘We gaan ervoor’!”

Kregen jullie iets mee van de actie met de pizza’s en bloemen? “Jazeker, Op de dag van de pizza’s werkte ik, er werd op elke afdeling pizza bezorgd, super mooi gebaar en ook heel ontroerend hoe ze met toeters en al aankwamen. Zo mooi om de samenleving zo verbonden aan elkaar te zien.”

“Ik wil echt iedereen op het hart drukken om de maatregelen die aangegeven zijn te volgen en ik wil tegen ze zeggen; onderschat het niet, alsjeblieft! het kan je je moeder, vader, opa en/of oma kosten en als het niet die van jou zijn, dan zijn het die van je collega of buren. Laten we samen hier doorheen komen, met z’n allen. Als we hier overheen zijn kunnen we alles weer doen. Hoe beter we het doen, hoe sneller we klaar zijn. Denk aan de zorgverleners die kinderen hebben, zij die nog thuis moeten kunnen komen. Wees niet egoïstisch, Stay safe en heb elkaar lief.”

18-19-20 maart

Hoe zijn de afgelopen 3 dagen geweest? Yvonne: ‘Ik was deze week eigenlijk vrij (vakantie), maar woensdag heb ik een extra dienst gedraaid vanwege ziekte op de afdeling. Dat was de eerste dag dat in het ziekenhuis weer nieuwe maatregelen ingingen. In het ziekenhuis wordt personeel en bezoek inmiddels gescheiden toegelaten via speciale ingangen. Bij de hoofdingang waar patiënten en bezoek binnenkomen staan nu mensen die vragen naar klachten en wordt de temperatuur van iedereen gemeten. De bezemregels zijn aangepast en er mag minimaal bezoek komen. Eén bezoeker per patiënt, een half uurtje per dag. Daardoor is het heel rustig in het ziekenhuis.

Thuis gaat het goed. Mijn partner heeft vandaag zijn eerste thuiswerkdag, want eerst moest op zijn werk het systeem worden aangepakt. Zover het gaat lukken blijft hij nu thuis. Mijn partner valt helaas binnen de risicogroep door een hartafwijking, maar gelukkig heeft hij van dat of eventuele corona op dit moment geen problemen.

Het blijft een moeilijke tijd en elke dag die we gezond zijn en blijven is er eentje. Dat we onze ouders niet meer kunnen/mogen bezoeken hakt er wel in. Bezoekjes in het verleden deed hen, maar ook óns goed. Mijn moeder is helemaal doof dus bellen heeft geen zin en FaceTime kan niet omdat de snelheid van het internet in het verzorgingshuis dat niet aan kan. Gelukkig kan ze heel goed uit de weg met Whatsapp , Facebook en Instagram, zodat ze toch nog wat van ons meekrijgt. Best knap van een 93 jarige 🙂 Ik ben zo blij dat we haar dat hebben kunnen leren en ze het ook interessant vind om te doen. Ook mijn schoonvader weet goed de weg op het internet. Hij woont nog thuis maar is nu natuurlijk ook meer geïsoleerd dan anders. Het is toch een extra zorg als je oude ouders hebt.

Om tijdens mijn vrije dagen gezond en bezig te blijven, blijf ik sporten. Via onze Crossfit box kunnen we elke dag een online workout volgen. Ik crossfit normaal twee tot drie keer per week. Op deze manier kan dat, gelukkig, thuis. Verder gaan de gewoonlijke zaken door, zoals het huishouden. Daarbij staat eigenlijk de hele dag wel de TV aan, om op de hoogte te blijven van wat er gebeurt. Als het nodig is ga ik boodschappen doen (niet hamsteren lieve mensen!) en een frisse neus is ook belangrijk. De deur naar de tuin staat vaak open. Gisteren hebben we de verjaardag van mijn partner gevierd, zonder bezoek. Al met al een bijzondere eerste week. Nu een weekend en dan maak ik me op voor een paar dagen werken.

Ik zag via media trouwens dat mijn collega’s verwend zijn met pizza’s en bloemen, een heel mooi gebaar! Zelf kreeg ik van mijn buurvrouw een bosje tulpen, ook zo lief.

Originele artikel

Aya, kersverse moeder van zoontje Amir, is 26 jaar en werkt als verpleegkundige op de afdeling maag, darm en lever in het Flevoziekenhuis. Als kind wilde ze dokter worden, maar dat is vanwege haar taalachterstand niet gelukt. Toch was ze vastberaden om in de zorg aan de slag te gaan: ‘Een tijdje probeerde ik verschillende richtingen, zoals ouderenzorg, thuiszorg en gehandicaptenzorg. In die periode had ik een vriendin die borstkanker kreeg. Ik was haar contactpersoon en kwam daardoor een jaar lang elke dag langs in het Flevoziekenhuis. Verdrietig genoeg is ze overleden. Na haar overlijden wist ik honderd procent zeker dat ik in het ziekenhuis wilde werken. Ik heb gesolliciteerd als verpleegkundige en werd aangenomen. En daar ben ik nog steeds ontzettend blij mee!

Als klein meisje riep ik al dat ik zuster wilde worden

Yvonne Burgwal werkt al bijna even lang in het Flevoziekenhuis als Aya oud is: ‘Ruim 25 jaar. Ooit ben ik er begonnen als ziekenverzorgende. Na een tijdje heb ik mijn opleiding verpleegkunde afgerond en ben me gaan specialiseren in de neonatologie [een specialisme in de geneeskunde die als de zorg voor zieke of vroeggeboren zuigelingen wordt gedefinieerd.] Op die afdeling werk ik al een hele tijd, waarbij ik ook geregeld mijn collega’s van Kindergeneeskunde ondersteun. Als klein meisje riep ik al dat ik zuster wilde worden. Mijn tante was verpleegkundige en dat vond ik altijd machtig interessant. “Zorgen voor” zat in mijn bloed volgens mijn moeder.’

Nu het nieuwe Coronavirus rondgaat zijn het bijzondere tijden voor de zorg. Aya: ‘Covid19 raakt ons allemaal, het is ontzettend verdrietig dat dit gebeurt. De situatie is moeilijk, met name omdat het nog niet controleerbaar is. Het zal pijn gaan doen de aankomende tijd, en het is belangrijk dat we solidair zijn met elkaar. Elkaar zoveel mogelijk gaan helpen om uit deze situatie te komen. Je beseft extra welke verantwoordelijkheid wij hebben in de zorgsector en dat veel mensen op ons rekenen. De werkdruk zal veel hoger zijn, maar daar worden we op voorbereid en daar zijn we helemaal klaar voor!

Niemand weet wat het ons gaat brengen

Yvonne: ‘Niemand weet wat het ons gaat brengen en hoe lang dit gaat aanhouden. Ik hoop van harte dat ik de dans ontspring, zodat ik de zorg die ik geef kan blijven geven. Daarnaast hoop ik ook vooral dat geliefden in mijn omgeving het niet gaan krijgen. Vooral mijn moeder van 93. Daarom gaan we nu helaas ook maar niet meer langs in het verzorgingstehuis.’

Ik ga alleen de deur uit als het moet

Ook Aya heeft in de privésfeer maatregelen getroffen: ‘Vanwege mijn werk in het ziekenhuis ben ik extra alert op het meenemen van het virus naar huis. Dus wanneer ik thuiskom was ik direct mijn handen en gebruik ik desinfecterende handgel. Ik ga alleen de deur uit als het moet voor boodschappen of werk en probeer zoveel mogelijk mensen bewust te maken van hoe belangrijk het is om afstand te houden.  

Ik denk dat wij nu nog dichterbij de mensen zullen staan

Door de aandacht die er opeens is voor de zorg lijkt er meer waardering voor hun werk. Yvonne: ‘Mensen vindt het nog mooier dat we dit werk doen en hebben nog meer respect voor ons. Terwijl we eigenlijk niks anders doen dan extra of langere diensten draaien.’ Aya: ‘Verpleegkundigen krijgen meestal wel veel waardering, maar ik denk dat wij nu nog dichter bij de mensen zullen staan en dat mensen hun dankbaarheid nog meer tonen. Zoals met het applaus.’