aan het woord
Op pad als fotograaf, dacht ik
Op de gekste momenten herken je plots jouw verhaal in dat van een ander
Baqia Mahboob loopt stage bij Avanti en beschrijft een inspirerende ontmoeting die plaats vond achter de schermen: een interview dat pr-medewerker Veerle Corstens hield met Vicky van Asch van Wijck – von Papen voor het maandprogramma in mei. Aanleiding van het gesprek was de heruitgave van het boek ‘Een von Papen spreekt’, geschreven door haar vader Felix von Papen. Baqia was mee als fotograaf, althans, dat dacht ze.
We komen aan en parkeren voor een groot toegangshek. Als het hek opengaat is er een pad naar het koetshuis en een ander pad naar het kasteel. We rijden naar het onwijs grote kasteel. Van Asch van Wijck – von Papen is erg respectvol. Er is een stereotype beeld dat rijke mensen arrogant zijn, maar zij is het tegenovergestelde. Ik had niet verwacht dat ik, als meisje uit Almere en dochter van vluchtelingen, een band zou voelen met een vrouw die woont op een landgoed genaamd Prattenburg. Maar we lijken op elkaar: in hoe we naar de wereld kijken, in de overtuiging dat wat er ook op je pad komt, je er iets moois van moet maken en dat je nooit op moet geven. Alles wat van Asch van Wijck – von Papen zegt, komt overeen met hoe ik ben opgevoed en wat ik leerde van mijn ouders en mijn gemeenschap.
Ik zit tegenover Asch van Wijck – von Papen op een klassieke sofa en wist niet dat het verhaal van een ander zo persoonlijk kon worden voor mij. Alles wat van Asch van Wijck – von Papen ons vertelt – de verhalen van vervolgingen en martelingen tijdens de Tweede Wereldoorlog en het feit dat maatschappelijke systemen mensen in hun greep kunnen krijgen – komen overeen met de situatie van mijn familie en ons verhaal dat ons van Pakistan naar Nederland heeft gevoerd.
De verhalen van vervolgingen en martelingen tijdens de Tweede Wereldoorlog komen overeen met de situatie van mijn familie en ons verhaal dat ons van Pakistan naar Nederland heeft gevoerd.
Felix von Papen werd gemarteld omdat hij tegen het naziregime was, bij mij was het mijn eigen broer die werd gemarteld omdat hij tegen de valse uitspraken van diverse imams was en tot de Ahmadiyya moslimgemeenschap behoort die in Pakistan omstreden is. Hij en mijn moeder vertellen me soms verhalen uit het verleden, toen mijn broer onder het bloed van school naar huis kwam en dat hij zich moest verstoppen als er imams in de klas kwamen.
Veerle vraagt haar van alles en negen van de tien keer geeft van Asch van Wijck – von Papen hetzelfde antwoord als wat ik in gedachten had. Ik voel iets wat je normaliter tussen een moeder en dochter voelt, de manier waarop ze levenslessen met logica en liefde met de mensen deelt. En hoe ze de mensheid attendeert op de gevolgen van het hedendaagse machtsmisbruik komen grotendeels overeen met mijn denkwijze en die van mijn gemeenschap.
Ik ging mee naar Prattenburg als fotograaf, maar ik kwam terug naar Almere met een hoofd vol gedachten. Elke tijd kent zijn eigen maatschappelijke systemen die koste wat het kost mensen offert om de samenleving onder controle te krijgen. Tot aan de dag van vandaag hebben we daarmee te maken en is het aan ons om daar bewust van te zijn en om ons vertrouwen voor herstel vast te houden. Want het leven van Felix von Papen leert ons dat het goed kan komen. En met mijn familie is het uiteindelijk, weliswaar ver van Pakistan, goed gekomen. Maar als we niet scherp zijn, ligt er ook hier nieuw gevaar op de loer. Het is waardevol om naar elkaar te blijven luisteren, want op de gekste momenten herken je plots jouw verhaal in dat van een ander.