Praten over je mentale gezondheid op je werk

Stel: je hebt een depressie of bepaalde angsten. Misschien struggle je met een beginnende burn-out of overspannenheid? Of voel je je soms gewoon dik vet k*t en heb je geen idee waardoor het komt? (Misschien weet je het wel; omdat je je teen hebt gestoten, koffie over je favo overhemd hebt geflikkerd of je gewoon slecht hebt geslapen en je naar huis wil om te huilen onder de douche.) 

Werk is een heel groot onderdeel van je leven. Je ziet, als je fulltime werkt,  je collega’s meer dan je partner, vrienden of (als je ze hebt) kinderen. Dus als je niet lekker in je vel zit en dat niet durft aan te geven, moet je behoorlijke acteerskills hebben wil je de dag een beetje doorkomen. Wat een DOODvermoeiend beroep is btw, maar je krijgt er tenminste wel fatsoenlijk voor betaald. Google even wat Julia Roberts in Erin Brockovich betaald kreeg. #knaken

Uit een artikel op nu.nl blijkt dat 43 procent in zijn leven een psychische aandoening krijgt: ‘Tel daar mensen met lichamelijke klachten en iedereen die te maken krijgt met scheidingen, rouw en schulden bij op. Dan heeft iedereen in zijn leven wel ‘wat’.’ Evelien Brouwers, hoogleraar psychische gezondheid en werk.

Ook ik hoor bij die 43 procent. Ik ben van kleins af aan vrij angstig en dat uitte zich regelmatig  in faalangst. Wat maakte dat ik ontzettend perfectionistisch werd en (even kort door de bocht gezegd) in een burn-out terecht kwam. En daarna kampte met een lichte depressie.

Sinds die tijd neem ik mijn mentale gezondheid ontzettend serieus en dat gaat heel goed. Maar het blijft toch wel een dagelijkse struggle om dat zo te houden. Tijdens een drukke periode of somberheid ben ik best bang dat ik weer terug zak.

Wat helpt is dat ik heel open ben over mijn mentale gezondheid. Toen ik solliciteerde bij Avanti vertelde ik meteen dat ik net herstellende was van een burn-out. Ik vond het belangrijk dat ze dit wisten. Omdat ik hier eerlijk over wilde zijn, maar het was ook een stukje verwachtingsmanagement. Mochten er dingen toch niet lukken vanwege mijn mentale welzijn, wilde ik dat kunnen aangeven. En ruimte was er direct. Ik besef ook echt dat ik geluk heb om op zo’n plek te kunnen werken. Met collega’s die gelukkig zelf ook open zijn over hun mentale gezondheid. Want wat grappig is; Zodra je zelf vertelt over jouw problemen, hoe meer mensen zich ook open durven te stellen naar jou. 

Dit klinkt heel makkelijk maar ik weet dat het in de praktijk natuurlijk wel super lastig is. Je weet niet wat de reactie gaat zijn en je wil eigenlijk ook niet een label hebben van ‘die burn-out meid’, of ‘depressief geval.’

Hoogleraar Psychische Gezondheid en Werk Evelien Brouwers deed een onderzoek naar psychische problemen bij werknemers. Zij geeft aan dat je jezelf twee vragen kan stellen voordat je besluit hier open over te praten.

De eerste vraag is: ‘Beïnvloeden mijn psychische problemen mijn werk?’. En de tweede: ‘Als ik het vertel: heb ik er dan minder stress van?’ Evelien vertelt: ‘’Als op beide vragen het antwoord nee is, is het beter om terughoudend te zijn, dan heb je ook geen kans op negatieve gevolgen.”

Nu denk ik daar ietsjes anders over. Ik snap dat het niet altijd het goede moment is om je te uiten over je mentale gezondheid. Als je in een meeting zit over een drastische daling van de kwartaalcijfers, is het misschien niet het moment om te roepen; DaT JiJ oOk dOor EeN DieP DaL GaAt! Ik bedoel, read the room. Maar ik vind echt dat er altijd een moment met een collega of werkgever geprikt kan worden, om aan te geven dat je ergens mee zit. Wat het ook mag zijn. 

Het is namelijk geen teken van zwakte om hulp te vragen of jezelf toe te staan kwetsbaar te zijn. Ik ben van mening dat mentale gezondheid op de werkvloer een gedeelde inspanning mag zijn. Het is een investering in het welzijn van je collega’s, en uiteindelijk in het succes van het bedrijf en eigen werkomgeving.

Sowieso zijn stress, burn-out, depressie en angst geen zeldzame verschijnselen in deze ‘moderne’ en snelle wereld. Ik kan me niet voorstellen dat iemand nu nog zou zeggen: ‘Huh, een burn-out wat is dat!?’ Daarnaast kan het iemand al ongelofelijk helpen om er een moment voor iemand te zijn. Een lief woord, een luisterend oor of een simpele vraag zoals “Hoe gaat het met je?” kunnen het verschil maken voor iemand. Daar hoef je niet een heel bilateraal overleg voor in te plannen, lijkt me. 

Dus, laten we meer praten en samen bouwen aan een mentaal gezondere maar ook ondersteunende werkomgeving. Niet alleen als je psychische aandoening hebt, ook als je je teen hebt gestoten, koffie over je nieuwe overhemd hebt gegooid en daar gewoon ontzettend van baalt. Want dat mag ook.