Veel leden komen met hun vragen of problemen naar mij toe

Liz Gijsen (62) kijkt uit over het veld van AS’80, de grootste amateurvoetbalclub van Almere, en steekt dan de sleutel in het slot. Ze loopt naar binnen, zet koffie en haalt wat stoelen van de tafels. Iedere dag in de vroege ochtend – vaak rond half acht – Liz stapt het terrein op alsof het haar tweede huis is. Dat laat de in Ierland geboren Almeerse ook doorschemeren tijdens het interview. ‘Hier voel ik me thuis’, zegt ze regelmatig, met een vrolijke lach op haar gezicht.

Het vrijwilligersavontuur van Liz begon 25 jaar geleden, toen haar zoon – inmiddels dertig jaar – zich bij de club aansloot. AS’80 zocht extra vrijwilligers en deed een beroep op de ouders van de voetballende jeugd. Hierop werd Liz benoemd tot ‘teammoeder’, wat inhoudt dat je je als een soort moeder over het jeugdteam ontfermt. ‘Denk aan het strikken van veters tot het regelen van vervoer voor uitwedstrijden. Ik vond het leuk en voelde me direct onderdeel van de club.’

Ook haar partner Claire kreeg een vrijwilligersfunctie, eerst als coach en later als coördinator. ‘We deden het echt samen, en dat maakte het nog leuker,’ zegt Liz, al koffiedrinkend met Claudia, een buurtgenoot die regelmatig even langskomt wandelen met de honden. Claudia heeft MS. Ook Liz heeft een chronische ziekte, al ziet ze dat zelf niet zo. ‘Als ik zie wat Claudia allemaal deed en nu niet meer kan, dan prijs ik mezelf gelukkig.’

Ierland

Liz werd geboren in Ierland. Sinds haar tienerjaren had ze verschillende functies. Ze maakte schoon in hotels, werkte in supermarkten en in restaurants. Het was de liefde die haar uiteindelijk deed besluiten naar Amsterdam te verhuizen. ‘Ik leerde mijn partner kennen tijdens een vakantie op Gran Canaria. We hielden contact, en van het een kwam het ander,’ zegt ze. Inmiddels zijn ze al bijna veertig jaar getrouwd.

Eenmaal in Amsterdam besloot ze rijlessen te volgen. Ze was bijna klaar om af te rijden toen een op het eerste oog kleine botsing haar leven drastisch op z’n kop zette. Bij het stoplicht klapte een auto op die van haar, ervan uitgaand dat het groen was. Een paar dagen na het ongeluk kreeg ze ontzettend veel pijn. ‘Alsof ik een zware griep had,’ vertelt Liz.

Een aantal maanden later werd vastgesteld dat ze een whiplash had opgelopen. De pijn bleef echter aanhouden en na verschillende onderzoeken bleek dat dit kwam door fibromyalgie, een aandoening die chronische pijn veroorzaakt. Toch bleef Liz doorgaan met werken.  

‘Tijdens mijn werk bij Albert Heijn wilde ik een cursus voor management van vleeswaren volgen, maar elke keer als ik vlees sneed, viel ik flauw. Toen wist ik: dit gaat niet langer meer. Hierna werd ik afgekeurd,’ vertelt ze.

Vrijwilligerswerk bleek echter een uitkomst. Bij AS’80 kon Liz zelf haar grenzen stellen. Na een tijd als teammoeder te hebben gewerkt, stond ze in de kantine van de voetbalclub. Dat vond ze leuk, maar uiteindelijk bleek het werk toch te zwaar. Tegenwoordig is Liz bijna elke ochtend op de club te vinden, waar ze zich bezighoudt met de was, de tenues en vestjes, en andere kleine klussen zoals het buitenzetten van het vuilnis. ‘Van half acht tot een uur of elf, en dan is het mooi geweest.’

Ondanks de pijn bleef Liz het proberen, op zoek naar wat ze nog wél kon. Ze werd postbode in haar eigen wijk, maar de pijn in haar knieën dwong haar uiteindelijk om ook daarmee te stoppen. ‘Dat vond ik ook erg jammer, want het werk was wederom leuk.’

Transgender

Een van de mooiste dingen aan het vrijwilligerswerk vindt ze het contact met mensen. Liz is, als langstzittende vrijwilliger, vaak een aanspreekpunt voor ouders en kinderen. Bij problemen biedt ze een luisterend oor en geeft ze advies. En dat laatste vindt ‘chatty Liz’, zoals ze zichzelf noemt, helemaal niet erg.

Ze zegt zelf niet sportief te zijn – behalve misschien als het om fietsen gaat – maar de betrokkenheid bij AS’80 geeft haar een bepaalde voldoening. ‘Dit werk is voor mij als een sport. Het houdt me in beweging en het geeft me een doel.’

Haar partner Claire is daarentegen altijd heel sportief geweest. Ook toen ze getroffen werd door kanker, bleef ze hardlopen. Twee dagen na de chemokuren stond ze alweer op het voetbalveld om de jeugd te begeleiden. ‘Maar helaas ging het na de genezing weer bergafwaarts met haar gezondheid. En de artsen kunnen niet precies vinden wat er aan de hand is,’ zegt Liz.

Claire onderging in diezelfde periode niet alleen de strijd tegen kanker; ze kwam er ook achter dat ze transgender is. Liz vertelt dat de transitie van haar partner niet moeilijk werd ontvangen binnen de club. Integendeel. ‘Ouders van kinderen die transgender zijn, kwamen naar mij toe om te praten. Dat was mooi om te zien. AS’80 is sowieso een heel open club,’ zegt Liz. ‘We kennen elkaar allemaal. Veel kinderen heb ik zien opgroeien tot volwassenen. Sommigen werden trainer, en nu voetballen hun eigen kinderen hier.’

Jan Klein, de huidige voorzitter van AS’80, zet zich ook actief in tegen discriminatie. Hij kent Claire alleen sinds haar transitie en accepteerde haar meteen.

Bijzondere herinneringen

Na 25 jaar vrijwilligerswerk heeft Liz vele bijzondere herinneringen opgebouwd bij AS’80. Een van de meest opvallende momenten was een toernooi waarbij het veteranenteam van AS’80 het opnam tegen een Ajax-veteranenteam. Liz was verantwoordelijk voor de ontvangst van de spelers en de begeleiding van de bezoekers. ‘Ik liep daar met een man mee, zonder te weten wie het was. Later bleek het Sjaak Swart te zijn. Dat wist ik dus niet. Het ging om oud-Ajax-teams die tegen onze veteranen speelden.’

Liz herinnert zich ook dat Ali B. erbij was. ‘Dat is een betere zanger dan een voetballer,’ lacht ze.

Deze bijzondere momenten maken voor Liz het vrijwilligerswerk bij AS’80 zo waardevol. Het is niet alleen de fysieke aanwezigheid op het veld of in de kantine, maar het gevoel van gemeenschap dat het werk zo leuk maakt. Daarom komt ze hier iedere ochtend, op de fiets – want een rijbewijs heeft ze door het ongeluk nooit gehaald. Maar dat geeft niet. ‘Als ik zie wat anderen moeten doorstaan, dan valt het bij mij nog mee. Ik ben gelukkig dat ik kan blijven doen wat ik doe.’

Meer sportieve verhalen lezen? Check het maandprogramma.