Een keuze maken in je geaardheid

Hoe ben je uit de kast gekomen?

Ik heb nu een jaar geleden op Coming-Outdag op mijn social media kanalen een uitgebreide post geschreven met mijn verhaal en wat ik wilde vertellen. Maar de meeste mensen die dichtbij mij stonden wisten al dat ik worstelde met mijn biseksualiteit zijn.

Voel je je biseksueel?

Ik definieer mijzelf als biseksueel, maar het liefst gebruik ik de overkoepelende term queer. Omdat ik zeker weet dat ik niet in het hetero hokje pas. Daar heb ik mij nooit in thuis gevoeld en was ik altijd anders. Dat ik gevoelens had voor vrouwen, of mij aangetrokken voelde door vrouwen. Maar ik weet (nog) niet helemaal zeker of dat (alleen) seksueel of romantisch is. Daar twijfel ik soms over.

Ben je dat nog aan het onderzoeken?

Ja best wel! Ik heb heel lang een heteroseksuele relatie gehad. Vanaf dat ik 16 jaar was tot vorig jaar. Tijdens die relatie zijn we gaan experimenteren met polyamorie: Ik ben toen met andere mensen gaan daten, ook met vrouwen. Ik merkte dat ik dat veel spannender vond dan met andere mannen.

Vind je het belangrijk dat je jezelf in een hokje kan plaatsen?

Nee, ik vind dat juist wel lastig. Want ik heb het gevoel dat daar weer een bepaalde verwachting aan hangt. Nu ik openbaar gemaakt heb dat ik ook op vrouwen val, heb ik ook het gevoel dat mensen  verwachten dat ik een vriendin moet hebben. Alsof het anders niet ‘echt’ is. Alsof je er dan niet meer over mag twijfelen, of niet meer met een man een relatie kan beginnen. Ik heb het gevoel dat mensen dat vaak lastig vinden aan biseksualiteit, alsof je een keuze moet maken in geaardheid en het niet zo open kan zijn.

Wat stond er in die post?

In de post stond dat ik me als kind al niet echt kon identificeren als hetero persoon. Maar ik kreeg op mijn 16e wel een relatie met een jongen. Daardoor was ik vrij opgelucht en dacht: ‘Oké ik kan dus wel  voldoen aan de norm van de maatschappij.’ Toen ben ik er een hele tijd niet mee bezig geweest en pas tegen de tijd dat ik 20 jaar was leek het me toch leuk om dat andere deel van mijzelf te ontdekken.

Wat vond je vriend daar op dat moment van?

Het ging heel geleidelijk. We hebben het er vaak over gehad. Hij wist dat ik hier mee worstelde. En omdat we al een lange relatie hadden vonden we het beide interessant om te daten met andere mensen. En dat zijn we samen gaan doen.

Was je coming-out post vorig jaar ook voor je ouders en vrienden?

Nee, mijn ouders wisten het al. Er is niet echt een speciaal moment geweest dat ik uit de kast ben gekomen. We hebben het er gewoon een keertje over gehad. Er waren wel andere familieleden die het niet wisten en na mijn post appten dat ze dit nieuwtje wel even moeten verwerken, maar goed vonden dat ik het gedeeld had en durfde te vertellen. Ik weet alleen niet exact of het ging over mijn biseksualiteit of de open relatie en polyamorie, haha! Denk dat ze het een beetje van beide bedoelde. Maar ook dat valt ook meer onder queer zijn, dat je je niet wil committeren aan een monogame heterorelatie.

Ik heb wel heel erg het gevoel gehad dat ik pas uit de kast kon komen of eerlijk kon zijn over de seksuele gevoelens die ik had als ik ook daadwerkelijk had gedatet met een vrouw. Dat ik het dan pas zeker zou weten. Terwijl ik daarvoor ook al zeker wist dat ik niet hetero was. Alsof het pas valide is als je het hebt geprobeerd.

Alsof het pas valide is als je het hebt geprobeerd.

Waarom heb je de post gedaan?

Ik denk dat het heel fijn is voor andere mensen om te horen dat er meer mensen zijn zoals zij, mensen die twijfels hebben of zich erin herkennen. Ik vind dat zelf ook fijn. Dus als ik daar een stem aan kan geven, lijkt me dat gewoon fijn. Ook deed ik het omdat mijn directe omgeving wel wist dat ik hier mee bezig was, maar de rest niet. Dus het leek mij een een mooi moment om het op die dag online te zetten.

Hoe waren de reacties?

Allemaal heel positief. Ook van mensen waarvan ik het totaal niet had verwacht! Dat was heel bijzonder.

Snap je dat mensen in deze tijd nog steeds niet uit de kast durven te komen?

Ja. Ik merkte toch ook bij mezelf de geïnternaliseerde homofobie; ik hoopte dat ik het niet zou zijn. Dat ik bang zou zijn om er mee gepest te worden of op een bepaalde manier zou worden neergezet. Bij mijn ouders was daar gelukkig totaal geen sprake van. Zij zeiden eigenlijk altijd al: ‘… op het moment dat je een vriendje krijgt, of vriendinnetje.’ Zij hebben nooit geïmpliceerd dat ik een jongen als partner zou moeten krijgen. Daar was ik ook niet bang voor. Maar het zit gewoon in de samenleving dat het een nadeel is of dat je achtergesteld wordt.

Hoe belangrijk is een Coming-Outdag voor jou?

Ik denk dat alle aandacht die ervoor is dat die goed is.

Wat zou je willen zeggen aan de mensen die nog niet uit de kast zijn gekomen?

Je bent het niet aan andere mensen verschuldigd om uit de kast te komen. En om je in die zin te verantwoorden voor wie je bent. Dus dat is helemaal aan jou om de keuze te maken, of en wanneer en hoe je dat tegen wie dan ook wil zeggen. Ik hoop vooral gewoon dat je jezelf kan accepteren en jezelf geluk en liefde kunt gunnen.

Lees ook de andere coming-out verhalen van Melody en een jongen die anoniem wil blijven.