aan het woord
Niet hetero zijn leek geen optie
Het kwartje viel bij een plaatje van Rihanna
Melody is 27 jaar, woont sinds haar zevende in Almere en is in een fijn liefhebbend gezin opgevoed; ze noemt haar zusje zelfs haar favoriete persoon op de hele wereld. Ze dacht altijd al “vrouwen zijn zo knap, was ik maar lesbisch” maar zag niet dat dit ook voor haar zou kunnen gelden.
Hoe was je coming-out moment?
Het was volgens mij 9 juli 2017 en dat was voor mijn gevoel best laat, ik was toen 23. We zaten met zijn viertjes bij mijn ouders thuis in de tuin. Ik weet nog dat ik zei: ‘O ja, uhm I like girls, I’m gay.’ En mijn moeder zei: ‘O echt? Waarom?’ We moesten lachen en toen zei ik: ‘Ja ik wist het ook niet, als ik het had geweten had ik het misschien niet zo gekozen.’ En toen zei mijn vader: ‘Weet je lieverd, ik vind alles best, ik hou van je.’ En mijn moeder zei: ‘Ik wist het wel hoor.’ Mijn zusje wist het trouwens allang, die vond het geen nieuws. Haha! En dat was dat. Het was een soort van anticlimax. En iedereen die ik het daarna vertelde reageerde ook van: ‘Ja. En?’
Maar het moment dat ik er zelf achter kwam was wel anders. Dat was tijdens een gesprekje met een vriendin waarin ik vertelde dat ik mij helemaal niet aangetrokken voelde tot mijn vriend. We waren twee jaar samen dus ik dacht dat dat normaal was. Zij vroeg mij wie ik dan wel aantrekkelijk vond. En ik zei: Rihanna, Penelope Cruz, Angelina Jolie… Er kwam een hele lijst met vrouwen. Toen zei ze: ‘Oké, ga hier maar even over nadenken.’ En ik had echt geen idee wat ze bedoelde. Toen ik dit verhaal vertelde aan mijn beste vriendin, vroeg ze: ‘Heb je het nou nog steeds niet door?’ ‘Wat niet?’ ‘Je bent gewoon hartstikke lesbisch.’ Pas toen viel het kwartje.
Je was er dus zo van overtuigd dat je hetero was.
Ja! Want ik weet nog dat ik altijd dacht: Vrouwen zijn zo knap, was ik maar lesbisch. Want ik voelde me altijd wel aangetrokken naar vrouwen. Maar ja, ik dacht, daar doe je verder niks mee. Want ik kan ook prima een man uitkiezen die ik leuk vindt. Ik dacht dat iedereen dat deed, niet wetende dat als mijn vriendinnen een jongen leuk vonden op school, ze die ook echt leuk vonden. Dus daar gevoelens voor hadden. Wist ik veel wat ‘leuk’ bedoelde! Ik had niet echt door dat het een echte optie was om geen hetero te zijn.
Had je het gevoel dat je moest verantwoorden dat je toch niet op mannen viel?
Ik zat er vooral mee dat het ongelukkig liep met mijn relatie. Vooral mijn ex mocht niet denken dat het uit ging omdat ik lesbisch was, hij moest weten dat het uitging omdat hij een shitty person was. Het was gewoon toevallig dat dit zo samen liep. Op dat moment was ik daar vooral mee bezig. Als hij goed voor mij was geweest had ik het veel langer kunnen volhouden.
Je hebt het over volhouden. Vroeg je jezelf dan niet af, ben ik dan toch biseksueel?
Als ik terugdenk aan hoe het was en het vergelijk met de relaties die ik met vrouwen heb gehad, weet ik niet waar ik mee bezig was. Ik denk ook vaak: ‘Hoe heb ik het kunnen volhouden?’ Er is namelijk geen twijfel over mogelijk dat ik op vrouwen val.
Hoe reageerde de rest van je omgeving?
Mijn ouders hebben het zonder dat ik het wist aan de familie verteld. Dit hadden ze gedaan om mij in bescherming te nemen: als er een vervelende reactie zou komen, hadden zij dat kunnen opvangen. Dat vond ik eigenlijk heel fijn. Voor de rest is het gelukkig een non-issue. Ik weet nog wel dat ik in 2018 voor het eerst naar de Pride ging met mijn vader en zusje. En mijn vader had t-shirts voor ons gekocht. Voor mij had hij een t-shirt waarop stond: I’m a lesbian. Hij liet toen deze t-shirts zien aan mijn oma. Ze herhaalde zinnen die op het t-shirt stond van mijn zusje en vader, maar die van mij niet. Ze haalde het uit de verpakking, keek ernaar en legde het weer terug. Op de dag van de Pride zou mijn oma weer terug gaan naar Suriname. We gingen haar afzetten op het vliegveld. Dus ik dacht, gezien haar reactie, doe ik maar even iets anders aan. Ze keek toen naar mijn shirt en zag dat ik iets anders aan had. Op dat moment gaf ze mij een knuffel en zei: ‘Lieverd, ik hou van jou zoals je bent.’ Dat vond ik zo’n lief moment.
Is het in Suriname moeilijker om daarover te praten? Of om uit de kast te komen?
Het wordt steeds beter. Het is daar nu bijvoorbeeld ook Pride Month. Ik weet het zelf niet exact, want de Surinaamse mensen die ik hier ken maken er geen probleem van. Ik heb geen idee hoe het is als je daar woont. Dus het zou goed kunnen, maar in mijn omgeving en mijn generatie is het geen probleem.
We woonden samen, kregen een konijn
Hoe voelde je je toen je uit de kast kwam?
Mijn coming-out was zoals ik zei best een anti-climax. Iedereen ‘wist’ het al. Ik had echt zoiets van: ‘Had het mij dan gezegd!’ Dat was eigenlijk mijn gevoel de hele periode. ‘Hoe wist iedereen het en ik niet?’
Hoe voelde dat?
Stom! Hoe kunnen mensen zoiets essentieels van jou weten, terwijl je het zelf totaal niet door hebt? Maar als je er niet naar zoekt, ga je het ook niet vinden.
Je groeit op in een maatschappij waarin de standaard eigenlijk is dat je hetero bent, dus op zich is het niet gek toch dat je dat in eerste instantie denkt lijkt mij?
Ja klopt, met mijn ex was ik best wel gesetteld. We woonden samen, kregen een konijn, haha! En als ik eraan terugdenk wil ik niet zeggen dat ik er spijt van heb, maar ik vind het wel jammer dat het zo makkelijk ging om eigenlijk dat ‘standaard riedeltje’ af te spelen zonder er echt bij na te denken of ik dit wilde.
Je bent nu vier jaar uit de kast.
Ja, het is nog maar net eigenlijk. Maar toch voelt het wel echt als een lifetime. Want daarvoor, voelt het echt alsof het me allemaal niet zo boeide. Nu heb ik eindelijk het idee dat ik mijzelf meer ken en ben. Dit ben ik, dit wil ik doen, deze mensen vind ik leuk en met deze mensen wil ik omgaan. Eigenlijk the sense of being myself wat heel erg ontbrak, dat is er nu wel. Het is zo’n essentieel ding van jezelf en als je dat niet doorhebt en daar niet van bewust bent, kan je niet echt jezelf zijn. Althans, ik kon niet mezelf zijn.
Hoe belangrijk vind je het dat er aandacht wordt geschonken aan Coming-Outdag?
Het allermooiste zou zijn dat we naar een wereld toe gaan waar het eigenlijk niet hoeft. Dat je gewoon thuis komt met degene die je leuk vindt en that’s it. Maar zolang dat er niet is, vind ik het belangrijk dat mensen een veilige plek kennen. Dat je homoseksualiteit niet als een geheim bij je hoeft te dragen, het mag er zijn. Coming-Outdag is een mooi moment, maar het kan ook veel druk leggen. Terwijl je er nog niet klaar voor bent. Het komt wanneer het komt.
Wat vindt je ervan dat mensen anno 2021 nog steeds struggelen met hun coming-out?
Ik vind het zo jammer. Een deel van jezelf mag er dus niet zijn. Waarom niet? Niet omdat jij niet wil dat het er is, maar omdat anderen voor jou hebben bepaald dat ze er een probleem mee hebben; dat is absurd. En ik ben er eigenlijk best klaar mee. Maar als ik kijk naar mijn neven en nichtjes van 10 jaar jonger zijn, zie ik dat die er gelukkig al heel anders naar kijken. Die vinden het heel normaal als je met een jongen of meisje thuiskomt van hetzelfde geslacht, als er mensen zijn die aangesproken willen worden met ‘hen’. Deze kids hebben door dat het geen issue hoeft te zijn. Daar ben ik heel erg blij mee, want zij zijn de toekomst.
Wat zou je willen zeggen tegen de mensen die struggelen met het uiten van hun seksualiteit?
Neem je tijd. Doe het voor jezelf. Als je niks wil zeggen over je seksualiteit, is dat ook oké. Het verandert niets over jezelf. Het kan wel veel gemakkelijker zijn om geen geheim met je mee te dragen en gewoon jezelf te kunnen zijn. Maar als je omgeving niet veilig is, zeg het vooral niet. Je moet jezelf niet in gevaar brengen, maar helaas brengen mensen zich wel daardoor nog in gevaar. Wat ook vreselijk is.
Wat ik nog kwijt wil: The great Rupaul zegt: “What other people think of me, is none of my business”. En daar leef ik naar. Je bent goed zoals je bent en laat je niet gek maken door wat anderen van je vinden. Dat is hun probleem.
Lees ook de andere coming-out verhalen van Marilena en een jongen die anoniem wil blijven.